Aleia huppelde vrolijk door de straten. Ze begroette wat andere elven en keek naar een paar jonde elvenkinderen die een spelletje speelden op de straat. Aleia wist eigenlijk niet waar ze heen ging. Ze liet haar voeten haar dragen tot ze ergens kwam. De zon scheen en er waaide een zacht windje. Het elfje haalde haar blonde haar uit haar staart en liet het langs haar hoofd wapperen. Het was druk in de straten van Mithrias. Maarja, het was ook zulk mooi weer. Wie zou er nu binnen willen zitten? Aleia in ieder geval niet. Ze kwam een vrolijke groenteboer tegen en ze kocht een sappig appeltje van hem. Al etend van haar appel liep Aleia verder. Ze besefte dat het rustiger werd om haar heen. Ze ging steeds verder van de markt af. Ze liep rustig verder. Naar links, naar rechts, hoekje om. En toen bleef ze stil staan. Ze kon niet verder. Maar dat vond het kleine elfje niet erg, dit was een mooi eindpunt. Ze keek omhoog en zag hoe oneindig groot ze waren, hoe ze op haar neer keken. Ze glommen helemaal in het zonlicht. Ze waren zo groot en stevig. Al honderden jaren hadden ze de inwoners van Mithrias beschermd. Aleia was bij de Scarlettwalls aangekomen.
di feb 14, 2012 8:08 am