Keeping my head silent ×

De druppeltjes zweet die tussen zijn schouderbladen over zijn gespannen rug gleden merkte hij niet. Zijn ontblote bovenlichaam glimde ervan, lichtte op in de rode gloed van het hoge vuur. Zijn aangespannen spieren lagen strak onder zijn huid, rolde onder elke beweging die in een eentoonig ritme gingen. Elke keer viel zijn arm met een donderende kracht naar beneden samen met de grote hamer in zijn hand. Deze kwam dan met een zware klap neer op het donkere ijzer, en als zijn kracht niet groot genoeg was geweest zou de trilling zijn arm er haast afgetrild hebben. Telkens opnieuw bracht hij zijn arm omhoog, om hem weer hard naar beneden te slaan en het ijzer te bewerken. Enkel de vorm was vaagjes zichtbaar in het ijzer, maar in Nymils hoofd was het glanzende zwaard met robijnen gezette gevest al helemaal zichtbaar. Het was een opdracht geweest die een tijdje geleden binnen was gekomen, en gezien de leeftijd van zijn vader moest deze klus door een jong lichaam worden gemaakt. In de hoek van de smidse zat hij, het zilveren haar al doffer dan zijn zoon, de rimpels in zijn gezicht gaven te tekens van het leven dat hij had gelijdt. In volle stilte zat hij daar op een houte stoel, tussen zijn lippen een oude pijp geklemd en zijn donkere ogen op de rug van zijn zoon gericht. Deze stond gespannen, maar was eraan gewend dat zijn vader vaak toekeek als hij opdrachten opknapte die zijn vader had gekregen. Hij hield vaak toezicht, gezien hij vond dat Nymil nog steeds niet volleerd was. Nymil zelf was in volle concentratie, het heldere blauw in zijn irissen weerkaatste het flikkerende licht van het vuur naast hem. Zijn lange, zilveren haar was in een lage staart gebonden, en zijn borstkast veerde krachtig op en neer onder het glimmende zweet. 'Let op je vuur,' weerklonk zijn vaders zware bromstem zachtjes, en voor even leek Nymils arm te haperen toen hij naar beneden viel. Zodra de hamer op het ijzer neer knalde schoten zijn ogen opzij, zag wat zijn vader bedoelde en voelde een steek van irritatie dat hij niet beter op had gelet en zijn vader het wel gezien had. Met een geoefende zwaai haalde hij de hamer weer omhoog, nam het ijzer met zich mee en draaide zich naar het vuur toe. Geconcentreerd legde hij het half bewerkte ijzer weer in het vuur, waarna de hamer naast hem op de grond werd neergezet en hij de blazer greep. Gezien hij niet geoefend was in de magie die zijn moeder bezitte, moest hij het op deze manier doen. Met grote kracht duwde hij de lucht het vuur in, wat opwakkerde en wild om zich heen sloeg. Graaiend en hongerig op zoek naar brandstof waarbij de punten van de vlammen haast zijn handen verzwolgen. Maar de hitte die daarbij flitsend voorbij kwam was niets alarmerends voor hem. Hij leefde en werkte met vuur al langer dan hij zich kon herinneren, en gezien hij haast gedwongen was het smidswerk over te nemen van zijn vader zal het ook de rest van zijn leven uitmaken. Maar hij hield hiervan, het lichamelijke werk maakte hem rustig en deed hem op één enkel punt concentreren. Het prikkelde zijn creativiteit, bezorgde hem slapeloze nachten als hij nieuwe manieren zocht om zijn materiaal te bewerken of te versterken. Om de glans langer te behouden en de krassen langer tegen te gaan.

(moehahaha, ik weer >3) (Thorin is haar oom)

Zora hield Thorin's arm vast terwijl ze door de drukke straatjes liepen. Thorin wilde een man opzoeken die hier woonde. Hij wilde wat dingen met hem bespreken en Zora wilde mee omdat ze nog nooit bij de greyelfs was geweest. Ze was bewonderd over de elfen. Ze waren niet zo groot als highelfs maar zagen er toch uit alsof ze hun naam goed wilden behouden. Een klein meisje klampte haar aan omdat twee jongens haar pop hadden afgepakt. Zora liet Thorin los en liep naar de jongens. Ze ging vlak voor hem staan waardoor ze nog langer leek dan ze al was. ze zette haar handen in haar zij en keek hen streng aan. de jongens wierpen een blik op zora en renden weg nadat ze de pop weer aan het meisje hadden gegeven. Een paar oudere jongens rolden over de straat van het lachen en het meisje keek Zora stralend aan. Zora en Thorin liepen weer verder. er woei een licht briesje. Ze stapte een smidse binnen, dat deed Zora plezier. Ze was dol op vuur en ijzer. Een oude man zat op een stoel, Zora en Thorin liepen naar hem toe. Zora boog even en glimlachtte terwijl Thorin zichzelf voorstelde. Zora's blik dwaalde door de smidse. Verderop stnd een jongeman te smeden. Hij was gespierd en had zilver haar in een staart. Zora weerhield zichzelf om te gaan staren. 'Jij?!' riep ze uit. het was dezelfde jongen als bij de magma caverns die haar had opgevangen toen ze was flauwgevallen. Thorin keek om. 'ken je hem liefje?' vroeg hij verbaasd. 'Hij heeft me van een val gered toen ik een keer het bewustzijn verloor, jeweetwel, toen ik een zonnesteek had gehad.' Thorin mompelde wat en ging weer verder met het gesprek met de oude man die duidelijk de vader van hem was. Zora liep stapje voor stapje naderbij. 'Ehm...hallo, we hebben elkaar al eens eerder ontmoet.' het was een bevesteging en het leek haar ook niet dat hij dat zou ontkennen.

STALKER! D:


De hamer flitste telkens als het op het dode punt boven hem hing, waarna het weer zonder enig geluid naar beneden viel totdat het op het ijzer kwam. Hij had het vuur weer opgewakkerd, en had het gloeiende ijzer er weer uitgehaald om verder te gaan. Het voorbewerken van ijzer duurde altijd het langst, en dat was het intensiefste werkje lichamelijk. Zodra het werkelijke vormen begon, kwam het op precisie uit, details en andere minder zware dingen. Hij hoorde amper dat er mensen naar binnen kwamen, zijn werkplek was verder naar achteren zodat het in de rust stond. Zijn vader begroette de vreemdelingen hoffelijk door op te staan en de hand van de man krachtig maar vriendschappelijk te schudden. Bij de jonge vrouw naast hem die voor hem boog complimenteerde hij haar schoonheid zoals een echte man zou doen. Vriendelijk en zonder bij redenen. Maar de plotselinge schelle stem bracht hem met een ruk uit zijn concentratie. Ook zijn vaders donkere ogen gingen naar hem toe, en Nymil zelf keek voor een moment chagrijnig omhoog. Pas toen hij zag wie er in hun midden stond, en de al vertrekkende gezicht van zijn vader opving veegde hij de irritatie van zijn gezicht binnen een seconde eraf. Hij rechtte zijn rug, zodat de opgepompte spieren onder zijn huid rolde en keek vanaf het afstandje met de hamer hangend in zijn hand naar het gezelschap. Hij herkende haar, met haar vuurrode haar en haar gedrag dat niet in zijn hoofd paste. Zijn vaders blik bleef op hem hangen, brandde op zijn huid zonder dat Nymil die blik beantwoorde terwijl de prinses de man naast haar uitlegde waarom ze zo geroepen had en wie hij was. Zijn mondhoek trilde toen ze toegaf dat ze een zonnesteek gehad had. Iets wat hij zelf al had kunnen bedenken voordat ze überhaupt de symptomen had getoond. Een High-Elf die lang in de zon blijft, dat betekend nooit iets goeds. Opeens voelde de hamer in zijn hand loodzwaar terwijl hij het bewerkte ijzer in het vuur legde en zijn vader na de respectabele woorden haast met een goedgezinde glans over zijn oudere gezicht zich terug draaide naar de man die in het gezelschap was van de prinses. Waarom waren zij hier? Het was nou niet het volk wat vaak uit hun grenzen trad, en al helemaal niet van deze klasse. Zijn bezwete bovenlichaam glinsterde in het licht van het vuur, wat naast het zonlicht dat van buiten binnenviel het enige licht was in de oude smidse. 'Dat herinner ik me, prinses,' beantwoorde hij haar met een duidelijke stem, deels zodat het gesprek niet zachtjes zou worden zodat zijn vader hem later niet zou ondervragen naar dingen die er nooit waren geweest. Zijn hemelsblauwe ogen schoten langs haar heen naar de twee mannen, was eigenlijk nieuwsgieriger wat die twee bespraken. Straks waren het zaken, en die gesprekken waren altijd uiterst leerzaam als die voorkwamen. De kleine kansen dat hij erbij kon zijn nam hij dan ook altijd met beide handen aan, maar nu stond de prinses voor hem; iemand die hij onmogelijk kon negeren volgens morele wetten. 'Heeft u iets nodig?' zijn ogen waren terug geschoten naar de prinses zelf, gezien de mannen te ver weg stonden en te zacht spraken om het op zijn plek te horen. Misschien kon hij vanuit haar er achter komen waarom ze hier waren.

De jongen, die een moment geirriteerd had gekeken, zag wie hij voor zich had en rechtte meteen zijn houding. Zora knikte hem vriendelijk toe. 'Dat herinner ik me, prinses,' beantwoorde hij haar met een duidelijke stem. ''Mijn ehm.....gedrag was nou niet bepaald beleefd. Excuses nog daarvoor.'' Ze stond er wat ongemakkelijk bij. Wat had deze jongen toch voor vreemds? 'Heeft u iets nodig?' ''Nee dankje, ik ben met mijn oom meegekomen en ik verwachtte niet jou hier aan te treffen. Onze vorige ontmoeting was nou niet bepaald....soepel. Nou, ik heet dus Zora Surrez, als het jou goeddunkt noem je me maar zo als jij wilt.'' Ze wist dat hij te hoffelijk was om haar bij haar voornaam te noemen dus zei ze er niets over. ''Wat is jou naam als ik vragen mag?'' Ze legde haar hoofd een beetje schuin als een kind dat zich afvraagd wat er gebeurt als ze verder zal gaan. Ze volgde zijn blik, die naar haar oom en zijn vader gleedde. ''Ik heb dus iemand nodig die me een keer in de week kan helpen, ik hoopte u te kunnen vragen. Volgens de verhalen bent u een uitstekend vakman maar uw staat lijkt me niet meer helemaal als vroeger.'' Zei Thorin. De oude man maakte een hoofdgebaar naar Zora en keek vragend. ''Mijn nicht is te lichtgebouwd voor zwaar werk, ze kan een hamer vasthouden maar echt vakmanschap zal haar vrees ik niet lukken, bovendien is zij aangestelt als toekomstige koningin.'' Zora sputterde niet tegen, ze wist dat ze de kracht er niet voor had. Niet zoals de jongen naast haar. Zijn postuur wees erop dat hij zo een paard kon optillen. Zora daarintegen was vrij klein voor een highelf en erg tenger. Nietemin had ze een mystieke schoonheid waar veel mannen voor onderuit gingen, maar Zora hield er niet van bekeken te worden.