Taking my path ×

Zijn passen waren te horkerig voor het oog wat zijn volk altijd kreeg, dat wist hij. Hij was te ongeduldig om de magie te leren, als hij überhaupt de gave van zijn moeder geërfd had. Zijn spieren waren te grof, zijn bewegingen te ongecontroleerd om het zwaardvechten zich naadloos meester te maken zodat hij zich kon meten met de andere uit zijn groep. Zijn intuïtie te klein om zich überhaupt een weg te trainen naar de top. Hij wist dit allemaal, het was al vanaf zijn eerste jaren naar hem geroepen. Herhaald onder de toon van irritatie of moedeloosheid, wist nog precies hoe de straaltjes zweet langs zijn ontblote ruggetje liep telkens als dit aan hem werd verteld na een middag genadeloze training. Hij wist dit allemaal, en ondanks dat hij in elke vezel van zijn lichaam elf was hadden de goden het hem niet gegund er ook werkelijk eentje te zijn, zich zo te voelen. Nors beende hij door de brede straten, ontweek de blikken van de enkele elfen die er samen met hem liepen, vermeed elk lichamelijk contact. De straten groot, evenals de huizen en de versieringen geperfectioneerd tot in detail. Een pracht van zijn volk dat lang geleden volbracht aan wat ze werkelijk waren, nu enkel een droeve herinnering van de geschiedenis die elke clan tartte. Nymils helder blauwe ogen schoten opzij toen een kleintje langs hem heen schoot, gevolgd door zijn vriendjes die hem lachend en roepend achterna zaten. Verbitterd staarde hij het groepje gillende kinderen na, zijn passen iets verlangzaamd door zijn verplaatste aandacht. Zijn helderblauwe ogen vergeleek zijn moeder vroeger vaak met de mooiste lentelucht, en toentertijd had hij het geloofd. Had haar blik gevolgd naar boven, naar de helder blauwe lucht gekeken en aan zijn eigen ogen gedacht. Op die momenten voelde hij zich speciaal, trots zittend naast zijn moeder van wie hij dacht dat ze de enige was die hem begreep. Maar zelfs nu leek dat niet meer zo, was zijn geest en hart verbitterd door zijn eigen gedachtes en miskomingen. En zoals vroeger een blik in de spiegel zijn hart opgelicht had bij het zien van de kleur van zijn ogen, zakte zijn mondhoeken nu enkel naar beneden en werden de rimpels tussen zijn wenkbrauwen zichtbaar bij het zien van de heldere kleur. Zijn strakke pas bracht hem naar de markt op het open plein waar de zachte wind de stoffen van de verkoopsters deed wapperen en de roepende stemmen verder verspreidde dan normaal. Hij graaide een munt uit zijn zak, tikte deze op vanaf zijn duim waarna hij met een pisboogje in de opgestoken hand van de marktkoopman viel en zijn andere hand de rode appel tussen de andere uit pikte. Geen woord sprak hij terug naar de man, draaide zich om terwijl zijn witte tanden zich in de appel beten. Hoewel weinig elfen hier werkelijk vaak kwamen en het een rustige dag was, werd Nymil kriegel van de andere om zich heen. Hoe de meeste hier gelukzalig hun middagen spendeerde, hun kennissen van andere stammen ontmoette en de laatste nieuwtjes deelde, snapte hij niet. En dat was iets wat ook duidelijk van zijn gezicht af was te lezen. Het oude shirt dat door de zuchtjes wind rond zijn lichaam fladderde werd deels op z'n plaats gehouden door zijn arm die tegen zijn zij gedrukt was, zijn vrije hand daarvan diep in zijn zak weg gestopt. Terwijl hij bedachtzaam op zijn hap kauwde, liep hij de drukke straat uit, nam de trap langs het gebouw omhoog en bleef, toen hij eindelijk de vele treden had belopen, aan de bovenkant staan. Het uitzicht op de hele stad was meer rustgevender dan erin rond te moeten lopen. Een paar keer vulde hij zijn longen met frisse lucht, zette zijn ellebogen op de stenen rand en at zijn appel in nieuwe rust verder op. Zijn heldere ogen waren ontspannen, zijn gehele lichaam leek voor een moment in een rustige staat te verkeren nu hij stil stond en het gegons van stemmen ver onder zich hoorde. De ramen om hem heen leken onbewoond, en met zijn blik starend over het gebied tilde de wind zijn lange haar op en blies deze terug over zijn schouders.

Zora voelde zich niet echt lekker, ze had lichte koorts en alles draaide. Ze wankelde een beetje en vloekte toen ze in de verwarring haar schoen verloor. Mopperend trok ze hem weer aan, ze had niet naar buiten moeten gaan. Felix kon overal weer opduiken, ze vond het zeker leuk om haar aan het schrikken te maken. Haar rode haar danste achter haar aan terwijl ze voorzichtig van een groot rotsblok afsprong. Ze begon te rennen, eigenlijk zonder te beseffen wat ze deed. Toen de wereld weer draaide stopte ze en sloot haar ogen even. ''Zora Selena Surrez, je bent een ongelooflijke kluns!'' Schold ze tegen zichzelf. Ze was overduidelijk een beetje ziek, haar handen waren bleek, net als haar gezicht. Ze liep door de straten en nam een willekeurige trap. Ze liep over de wallen heen van een groot gebouw. In de verte stond iemand. Zora had behoefte aan vriendelijk gezelschap dus liep ze op de figuur af. Het was een jongen, een paar jaar ouder dan zij en zo te zien was het een Grey-elf. Daar had Zora niets op tegen, alleen darkelfen minachtte ze. ''Ehm....hallo.'' Zei ze tegen de vreemdeling. Ze ging met haar handen achter haar rug zo recht mogelijk staan, haar houding wees op haar adellijken afkomst, een ware princess tegenover een hunter. Ze wist niet goed wat ze er mee aan moest.

Zijn gekauw weerklonk door zijn oren, samen met het gesuis van de wind die erlangs streelde. Het gegons van stemmen had hij buiten gesloten, zijn ogen over de stad gericht naar het gebied eromheen. Het gaf hem de rust die hij wilde. Hij wist dat hij de boodschappen voor zijn vader moest halen, een van de laatste smid van zijn clan. En omdat zijn karakter en groffe bouw voor zijn volk - ondanks dat, was zijn uiterlijk nog steeds slank en lang, en de meeste zouden de verschillen pas opmerken als ze Nymil naast een van zijn clangenoten zouden zetten - was het enige wat hij nog voor zich had het beroep van zijn vader opvolgen. Vandaar dat zijn vader hem steeds vader op pad stuurde, en om hem meer onder de andere elfen te brengen om zijn sociale contacten wat te verbeteren en te proberen zijn norse houding op te laten lossen. Wat zijn vader niet door had, was dat door deze tripjes Nymil zich enkel steeds meer terug trok, terug zijn hoofd in waar hij de rest van de elfen niet hoefde te horen of verantwoording hoefde af te leggen. Ontspannen staarde hij naar de glooiende velden en de strepen bomen aan de horizon die de diepe en brede wouden vertegenwoordigde. De geluiden van voetstappen waren niets merkwaardigst, dus toen de jonge vrouw de trap op kwam lopen keek hij niet op of om. De ramen waren van huizen of andere kamers, en er zou vast wel ergens een deur in de buurt staan waar dit persoon wellicht naar binnen zou gaan. Hem geen aandacht gunnend, wilde ook zijn ogen niet van het beeld africhtte wat hem rustig maakte. Enkel de rode wolk in zijn ooghoeken was iets wat voor een moment zijn aandacht trok, maar zijn haast lichtgevend blauwe ogen verplaatste zich niet. Achteloos nam hij nog een hap van zijn appel, waarbij zijn kaken krachtig de hap verkleinde en hij het weer doorslikte. Dit herhaalde zich enkele malen, merkte dat de rode, wazige wolk wat een kapsel was dichterbij kwam en de trap op liep. Lichtjes voorover gebogen bleven zijn ellebogen op de stenen rand gesteund, was zijn kauwen waakzaam verlangzaamd toen hij merkte dat de vrouw niet de verscheidene deuren binnen ging maar zijn eigen voetstappen volgde en de trap geheel naar boven liep. De begroeting klonk zacht, en de hoge stem klonk vrouwelijk. Zoals hij al had verwacht. De enkele reactie die de vrouw in eerste instantie kreeg was een enkele knippering van zijn oogleden, zijn blik nog steeds kalmpjes voor zich uit gericht. Waarom was ze naar hem toe gekomen? Als ze vragen had over de markt had ze beter naar een van de marktlieden kunnen gaan dan een hele trap te beklimmen voor iemand die haar gezelschap liever niet wilde dan wel. Ze bleef echter staan, zelfs toen hij haar negeerde. Met een zachte zucht, die alles behalve hartelijk klonk kwam zijn bovenlichaam uiteindelijk langzaam omhoog en rechtte hij zijn rug. De appel bracht hij tegelijkertijd weer naar zijn lippen, waarna zijn hoofd lichtjes draaide en zijn heldere ogen naar hun hoeken schoten. Zijn ontspande spieren leken met een ruk weer aan te spannen, zijn ogen sperde zich voor een fractie van een seconde wijder open waarbij zijn geopende lippen tegen de rode schil van de appel aan bleven lichaam. Doodstil bleef hij kijken, staarde naar het gezicht van het meisje dat hem had begroet. Een High-elf, dat was iets wat hij meteen van haar af haalde. Iedere Elf herkende een andere clan van nature, de verschillen waren voor hun ogen altijd duidelijk zichtbaar. De punten van High-Elfs oren waren langer, statiger alsof elk stukje van hun slanke lichaam wilde aangeven dat ze hoger en beter waren. Ondanks dat zijn eigen lengte groter was, van nature en omdat hij nou eenmaal een man was, drukte haar natuurlijke macht op zijn schouders. De appel kwam van zijn lippen af zonder een hap te nemen, draaide zijn hoofd verder naar haar toe hoewel het te zien was dat zijn bewegingen stroef waren. 'Vrouwe,' erkende hij de prinses haar aanwezigheid, waarbij hij zijn hoofd stijfjes boog in de nederige beweging. Hij had er een hekel aan, andere mensen die hij niet kende nederigheid te tonen. Hij kende haar enkel van horen zeggen, zoals elke elf. Ze was de prinses, een titel die even zeldzaam was als de aanwezigheid van mensen was hier. Hij hield zijn ogen neergeslagen, lichtjes weg gedraaid toen hij zijn rug weer rechtte. Strakker dan normaal, alsof hij lichamelijk aan wilde geven dat ze - ondanks haar hoge titel, natuurlijke mach en status - niets over hem kon zeggen. Zijn koele gezicht toonde geen emotie, zijn gespierde armen hingen strak langs zijn lichaam en de rode appel leek een afbreuk te zijn tegen zijn lichte uiterlijke kenmerken. Hij zag er slonzig uit voor zijn volk, een zoveelste hint dat hij zich niet bij de groep wilde laten rekenen. 'Kan ik u ergens bij helpen, vrouwe?' hij had een hekel aan zijn eigen stem, de toon die deze bezat terwijl hij tegen de prinses sprak. De manieren waren hem aangeleerd, dus met tegenzin richtte hij zijn heldere ogen in die van haar. Strak en emotieloos, evenals de rest van zijn gespannen lichaam.

Zora was een beetje beduust, zijn houding wees naar zijn emotie. Hij was niet bepaald gestemd op haar gezelschap. 'Vrouwe,' Zei de jongeman. Zora liet meteen haar rechte schouders zakken. Ze voelde zich ongewenst. Zijn houding gaf haar een vreselijk gevoel maar ze werd ook door hem geinrtrigeerd. 'Kan ik u ergens bij helpen, vrouwe?' 'Nou....nee maar ik was gewoon...ik wilde niet.' Ze slikte, wat was er aan de hand? Alles aan hem gaf haar een vreemd, bibberend gevoel. 'Ik was gewoon....nouja....ik ben gewoon een beetje warrig vandaag. Het spijt me als ik u stoorde ofzo...ik ga wel weg als u dat wilt.' Het woord 'u' gaf aan dat ze absoluut niet wilde dat hij haar minachtte. Als iemand redelijk was wilde ze altijd graag vrienden worden. Dat had ze van haar moeder, die had altijd met iedereen kunnen opschieten. Zora kon er niet tegen als mensen dachten dat ze zelfdunkend was, ookal kon ze dan zo rechtop staan. 'Kijk me astublieft niet zo aan.....' het was geen verzoek maar een smeekvraag. 'Ik ben geen...ik ben geen...' Ze was boos op zich zelf. Weer zo'n moment dat ze ging stotteren, rillen en vervolgens geen woord meer kon uitbrengen. Met moeite weerhield ze zichzelf om haar handen voor haar bleke gezicht te slaan. 'Ze maar...zeg maar Zora.' Ze wist met moeite te glimlachen. Ow verdorie! Wat een dag.

(heb jij een cursus typ heel veel ofzo?)

Haha sorry, de post was een beetje uit de hand gelopen.
En die cursus zit in mijn hoofdje c:, en het meeste bestaat toch uit zinloos gelul dat eruit rolt xD. Verbanden leggen kan soms moeilijk zijn, en moet heel veel gebrabbel van vooraf gaan mhuahaha.

Zijn strakke houding hield aan, de spieren in zijn lichaam leken vastgevroren in de pose waarin hij stond. Hij moest het onderdrukken, moet zich er bewust van houden dat zijn kin de lucht in kroop. Een verdedigingsmanier die hij altijd in zijn houding had, een automatisme dat hij zichzelf had aangeleerd omdat de meeste indrukken van een persoon op de eerste indruk af hing. En de eerste indruk die hij altijd wilde maken, gezien het feit dat zijn uiterlijk genoeg uitschreeuwde hoe onhandig hij eigenlijk was, dat hij zijn mannetje stond en er niet met hem gesold kon worden. Als dit gepaard ging in een neerbuigende indruk vanaf zijn kant, dan moest dat maar. Hij had de vraag gesteld, zelf ook niet wetend wat hij moest doen in het bijzijn van de prinses. Voor zijn clan was het al wonderbaarlijk als andere leden uit het gebied kwamen, maar voor Nymil zelf die liever daar weg was en daarbij het zoveelste gedrag patroon van zijn volk verbrak waren de uitstapjes een verademing. Los van de druk op zijn schouders, de reputatie van zijn ouders waar hij naartoe moest werken en moest behouden, de blikken die hem werden geschonken. Er bestonden weinig geheimen binnen de Grey-Elfen, een feit wat constant tegen zijn slapen drukte zodra hij in zijn thuis gebied was. Een hatelijk iets, gezien het hem blootgaf op manieren die hij niet wilde. Hem in een licht zette om enkel wat andere zagen of wilde zien, hem niet zagen voor wie hij was en wat hij wél kon. Enkel om wat hem niet lukte. Buiten die grenzen was dat weg, kon hij zijn eigen beeld schetsen van wie hij was en die uitgeven naar de wereld. Maar door de plotselinge verschijning van de prinses wist hij niet precies wat hij moest doen. Zijn eigenzinnige trots ontnam hem de diepe nederigheid die andere elfen gaven bij het zien van de Koninklijke familie, zijn diepgegronde verbitterde gedachtes weerhielden hem ervan te ontspannen en zijn verdedigende houding los te laten. Vandaar dat de haast zichtbare spanning in zijn ledematen bleef, en zijn heldere ogen haast fonkelde onder emoties die hij zelf amper snapte of van elkaar kon onderscheiden. Ze stamelde een antwoord, iets waardoor zijn scherpe, licht gekleurde wenkbrauwen lichtjes naar elkaar toe trokken en vaagjes de rimpels van zijn huid ertussen zichtbaar maakte. Ze was een prinses, die hoorde niet te stamelen. In zijn hoofd hadden mensen van status hun zegje altijd klaar, wisten wat te antwoorden op welk moment dan ook. Wisten zichzelf irritant genoeg altijd een houding te geven alsof jij, als nietige onderdaan er niets toe deed. Ook al glimlachte ze vol stralende passie naar je, pakte ze je hand vast en bedankte ze je voor iets wat amper iets inhield. Zij viel eruit, stamelde alsof ze van haar stuk was gebracht. Hij volgde haar niet, sprak niet en kon het niet helpen dat zijn wenkbrauwen in de lichte frons bleven hangen. Hij stikte bijna in zijn eigen lucht toen ze hem nog aansprak met de hoffelijke manier, iets waarvan zijn strakke blik van haar weg schoot. Haast ongemakkelijk, maar leek een beeld te geven alsof hij van binnen eigenlijk met zijn ogen wilde rollen. Toen zijn blik onder haar gestamel terug schoot bekeek hij haar pas echt. Ze was bleek, zoals elk lid van haar stam. Maar bleker dan hij had gedacht, maar met zijn weinige kennismakingen ondanks zijn vele zwerftochten wist hij niet zeker of het gewoon haar bleke huid was of iets anders was wat haar er zo uit deed zien. Samen met haar bleke huid, stak haar vuurrode haar sterk af, gaf iets wilds aan de elegantie die de High-Elfs met zich mee droegen. Haar haarkleur stak af, was niet het zelfde zoals de vele van haar volk; alsof ze een uitschieter was. 'U hoeft niet weg te gaan. Elk pad dat wij gemaakt hebben is vrij voor u om te belopen,' zijn stem klonk even hol maar helder als voorheen, haast met een ondertoon waaruit bleek dat hij haar houding totaal niet begreep. De vage frons op zijn gezicht verdween met een ruk bij haar vraag, trokken in een lichte verbazing op die zijn gezicht uit zijn harde staat deed breken. 'Pardon, Vrouwe. Ik wilde u niet beledigen, het is enkel de spanning van het dagelijkse leven dat zich in mijn spieren heeft vastgegrepen,' zijn woorden konden op alles slaan, van de druk van het werk tot spanning in persoonlijke relaties. Met moeite wrong hij zijn mondhoeken in een lichte glimlach, die de knappe delen van zijn gezicht plots deed ophelderen, terwijl hij zijn bovenlichaam weer boog in een lichte buiging. De kneepjes waren hem hard aangeleerd, enkel en alleen omdat zijn volk zich als uitstervende clan graag met hoge hoed wilde neerzetten. 'Vrouwe, is alles goed?' ondanks zijn norse uiterlijk, en het feit dat hij liever alleen was dan met andere was hij geen harteloos persoon. Haar gestotter - en het feit dat ze hem vroeg haar bij haar naam aan te spreken, wat hij geheel negeerde omdat hij dat uiterst onpasselijk vond, gezien zijn opvoeding - was het punt waaruit hij maar concludeerde dat het niet geheel goed met haar ging. 'Waar is uw wacht? Dan breng ik u naar hen terug. Misschien kunt u beter uit de zon gaan, de hitte...' met een haast onzichtbare zwaai achter zijn rug had hij de appel over de rand van het stenen muurtje gekieperd en had een stap in haar richting gedaan. Geheel uit zijn doen door zijn eigen woorden, en de tegenstrijdigheid in zichzelf, bleef hij maar weer staan. Niet wetend in welke volgorde alles ging. Was zij de eerste die zou beginnen met lopen, ging hij haar voor. Zijn kaken klemde zich op elkaar, en de starende blik kwam terug in zijn houding. Daarbij; vrouwen waren voor hem altijd al een raadsel, eentje die hem vaak irritaties bracht en hem niet door liet zetten om ze verder uit te vogelen. Het enige wat in hem op kwam, was dat ze ziek was. Hoe anders kon ze zich zo anders gedragen dan het beeld wat hij had van nobele. 'Als u zich niet goed voelt kunt u beter niet op zo'n hoog punt blijven staan, laat me u naar beneden begeleiden en een zitplaats voor u regelen,' hoffelijkheden die de normen en waarden hem verplichtte. Vervloekte normen en waarden.

*uchem*..sorry. Volgens mij is deze nog langer

Zora kon zichzelf wel voor haar kop slaan, deze hele dag was dan ook een mislukking. 'U hoeft niet weg te gaan. Elk pad dat wij gemaakt hebben is vrij voor u om te belopen,' zijn stem klonk even hol maar helder als voorheen, haast met een ondertoon waaruit bleek dat hij haar houding totaal niet begreep. De vage frons op zijn gezicht verdween met een ruk bij haar vraag, trokken in een lichte verbazing op die zijn gezicht uit zijn harde staat deed breken. 'Pardon, Vrouwe. Ik wilde u niet beledigen, het is enkel de spanning van het dagelijkse leven dat zich in mijn spieren heeft vastgegrepen,' Jakkes, wat wist deze jongeman zijn woorden goed te vinden. 'Vrouwe, is alles goed?' ''Ja...ja prima, ik ben gewoon niet helemaal mezelf.'' 'Waar is uw wacht? Dan breng ik u naar hen terug. Misschien kunt u beter uit de zon gaan, de hitte... Als u zich niet goed voelt kunt u beter niet op zo'n hoog punt blijven staan, laat me u naar beneden begeleiden en een zitplaats voor u regelen,' ''Nee bedankt, de zon is mijn metgezel. Ik kan best nog even staan.'' Zora had geen zin om hem tot hofflijke mannieren te verplichten, hijzelf scheen het ook niet echt leuk te vinden. ''Ik had gewoon wat behoefte aan gezelschap, als je dat liever niet op prijs stelt zoek ik wel een andere plek.'' Het klonk niet onbeleefd maar Zora verachtte zichzelf, dit was niet de eerste keer dat ze haar rang vervloekte. Het was al vaak voorgekomen dat mensen haar alleen maar aanspraken omdat ze een groots koningin zou worden. Zora wou dat Thorin er was, helaas, hij was weg en kwam pas over twee maanden terug. ''Asjeblieft, wees gewoon jezelf en doe alsof ik geen Prinses ben. Ik heb niet om die rang gevraagd, de enige met wie ik normaal kan praten is mijn tegenhanger.'' Dat was waar, alleen Bren praatte normaal met haar. Ze ging wat rechter staan en dwong zichzelf de jongen recht aan te kijken. ''Ik meen het, behandel me asjeblieft normaal...'' was de boodschap die haar ogen doorbrachten.

(gehgehegeh, tis niet erg, je schrijft tenminste geen twee regels met niks erin)

Meh, het zijn er iets meer dan twee mja Ö

Hij geloofd haar woorden niet helemaal, maar dat ze haarzelf niet was klopte precies zoals het op hem overkwam. Hij kon er niets aan doen; zijn beeld voor nobele of andere mensen van een hogere status waren standaard in zijn ogen iets waar hij niet mee in aanraking wilde komen. Gaf hem maar de wildernis, de zwervende elfen die je daar soms tegen kwam en die je namen voor hoe je overkwam. En dat kon een enkele andere houding niet veranderen, hij had het niet eens door dat dit niet een houding was die uit haar doen viel. Dat het misschien werkelijk zij was, maar de kroon die bij haar hoorde en de status die van haar afstraalde verblinde zijn slordige uiterlijk die zijn ouders niet echt goedkeurde. Zijn clan was iemand die het na hun uitstervende naam erg bezighielden met uiterlijkheden. De feesten waren het grootst, de dansen waren het uitbundigst en de sieraden waren het best bewerkt. Het enige waarin hij schoonheid had leren zien was wapens en wapenuitrusting, en ondanks dat zijn vaders beroep hem op de schouders werd gedrukt hield hij wel van de bloedhete omgeving waarin de wapens en harnassen gesmeed werden. Het krachtige werk dat vooral met lichaam werd gedaan bracht hem vaak in een soort trance. Het was misschien het feit dat hij zich wilde ontdoen van de druk die op hem drukte, enkel door haar bijzijn, maar aan de andere kant was hij laf en wilde niet midden in iets komen. Mocht de prinses werkelijk niet lekker zijn, en als er op dit moment iets op de trap gebeurde was hij waarschijnlijk weer de vluchtbok, en waarschijnlijk zou het mis gaan - iets wat het altijd ging - en werd zijn negatief bekende naam enkel nog bekender. Aan de andere kant maakte hij zich ook een tikkeltje zorgen, hoewel hij dat weg drukte onder de gedachte dat dit hem niets aanging en hij zich er niet in ging mengen. Z'n ouders zouden zich rot schamen zoals hij erbij stond, zoals zijn houding was en zeker de reacties die de princss erop gaf. Alsof ze hem indirect had gewezen op zijn botte gedrag die hij met alle mogelijkheid achter zijn huid wilde verstoppen schoten zijn heldere ogen weg van het gezicht dat omlijst was door de vurige haren. 'Excuses, Vrouwe. Het was niet de bedoeling u de indruk te geven dat uw aanwezigheid een last was. Vergeef me,' deze keer boog hij niet, vond dat de twee keer die hij had gedaan al genoeg waren geweest voor nu. Hoewel zijn houding gespannen was, toonde zijn uiterlijk niet geheel een onhartelijkheid of onbeschoftheid. De spanning was gewoon van zijn kaken af te lezen en van de spieren in zijn schouders die de zien waren door de hangende stof van zijn slobberige shirt. Zijn adem kwam in een haast onhoorbare vergrote kracht door zijn neus naar buiten. 'Het spijt me, Vrouwe. Maar zo'n houding zou ik me nooit kunnen aannemen,' zeker niet als hij nu gezien werd en "vrolijk" stond te praten met de prinses en zijn volk het te horen kreeg. Zelfs al zou ze hem slaan, schoppen, bekrassen en het naar zijn hoofd gillen. Hij zou de afstand die automatisch tussen onderdanen en Koninklijke familie zat nooit opheffen, enkel en geheel voor bescherming van zichzelf. 'Ik vraag u dat te begrijpen, prinses,' hij wist dat hij er niet meer onder uit kwam. Zijn tochtje die hij veels te lang wilde laten duren om de boodschappen van zijn vader te voltooien zou moeten worden opgevuld worden met de prinses. Het zou onbeschoft zijn om haar gezelschap af te wijzen, dus pas als ze zelf wilde gaan of ging was hij van zijn diensten verlost. 'Ik ben enkel niet gewend aan gezelschap als u, vandaar mijn.. onhandigheid,' een hapering van een fractie van een seconde, het kostte hem enige moeite om het over zijn lippen te krijgen. Het was voor het goede doel; een idee dat hij zich voor bleef houden. 'Misschien kan ik u begeleiden. Waar ging uw weg heen, Vrouwe?' de knoop in zijn maag werd groter bij elk woord wat hij sprak terwijl hij zijn diensten aan haar verleende. Maar niets daarvan was merkbaar, enkel de houterigheid in zijn doen. Maar na zijn woorden, zou ze dat moeten baseren op het feit dat hij niet vaak in hoog gezelschap verkeerde.

'Excuses, Vrouwe. Het was niet de bedoeling u de indruk te geven dat uw aanwezigheid een last was. Vergeef me,' deze keer boog hij niet en dat vond Zora helemaal niet erg. 'Het spijt me, Vrouwe. Maar zo'n houding zou ik me nooit kunnen aannemen,' 'Goed goed, laat dan maar.' mmmm....zonderling karakter, maar hij leek ook vol trots te zitten. 'Ik vraag u dat te begrijpen, prinses,' Ze keek hem recht aan. 'Natuurlijk, ik begrijp het, zolang je maar niet......zolang je me maar niet aankijkt alsof ik...nouja....jeweetwel.' Die laatste woorden waren van belang, mensen die haar aankeken alsof ze een diamant in de wcpot was konden wat haar betreft op het dak gaan zitten. 'Ik ben enkel niet gewend aan gezelschap als u, vandaar mijn.. onhandigheid,' een hapering van een fractie van een seconde, Zora hield zich in te grijnzen, dat leek haar nogal onbeleefd tegenover hem. 'Misschien kan ik u begeleiden. Waar ging uw weg heen, Vrouwe?' 'Ik ging eigenlijk nergens heen, ik hou gewoon van de zon en de warmte. Maar als je mij gezelschap zou willen houden.' Het was geen verzoek maar een vraag.

Haar gehakkel begon hem langzamerhand te irriteren, waarom wist hij niet. Waarschijnlijk in verband dat ze zijn gehele beeld van adelijke had vertroebelt, hem in de war had gebracht en hem hem dingen laten zeggen en doen waar hij nou altijd de uitvluchten voor zocht. Hij besloot niet te reageren, voordat hij weer met gefronste wenkbrauwen om een verklaring zou vragen. Hoe sneller hij dit kon afhandelen, hoe sneller hij de boodschap van zijn vader kon halen en weer terug naar de bloedhete oven kon gaan en de hamer in zijn hand kon nemen. 'Als dat is wat u wenst, dan zal ik blijven,' als willoos wezen sloeg hij zijn handen op zijn rug ineen en liet zijn ogen na enkele secondes van de prinses afglijden. Zijn ogen gleden over de markt, zochten de vaste plek van de kraam die zijn bestemming had moeten zijn. Hij beet op de binnenkant van zijn wang, staarde naar de tentdoek toen hij de kraam gevonden had en bedacht hoe hij later de snelste weg erheen kon vinden zodra hij bevrijdt was van zijn plicht. Stilletjes stond hij naast de jonge vrouw, wist totaal niet of hij moest spreken. En als hij zou spreken, wat hij in hemels naam moest zeggen of vragen. Met een prinses kon je niet vrolijk vragen hoe haar dag was gegaan, of er nog dingen waren gebeurt tussen haar vrienden of familie. Hij kon moeilijk gaan vragen of haar lijfwacht hun werk goed deed, voordat ze het idee zou krijgen dat hij solliciteerde naar een baantje aan het hof. De spieren in zijn armen stonden gespannen, iets wat te zien was door de korte mouwen van zijn flodderige shirt. De pezen lagen hard onder het dunne laagje huid, duidelijk armen van een smid. 'Weet u zeker dat u nergens heen wilt?' zijn stem was zachter dan voorheen, en enkel vanuit zijn ooghoeken keek hij haar aan, zijn hoofd lichtjes weer naar haar toe gedraait. Misschien kon hij inschatten hoe lang het ongeveer zou duren voordat ze genoeg van hem had.

Surrey dat het zo lang duurde. School etc.

'Als dat is wat u wenst, dan zal ik blijven,' Zora werd boos, ze voelde geen enkele sympathie voor deze jongen met zijn hoffelijke manieren die gewoonweg irritant waren. Hij scheen haar gestotter ook irritant te vinden, ze was echt boos maar liet het niet merken.'Weet u zeker dat u nergens heen wilt?' vroeg hij na een tijdje. 'Nee echt niet, maar als jij al een bestemming had dan houd ik je heus niet tegen.' Zei ze, haar woede was moeilijk te verbergen. 'En excuseer je asjeblieft niet voor alles wat je doet.' beet ze hem toe toen ze het idee kreeg dat hij weer sorry wilde zeggen voor zijn onbeleefdheid en wat niet al. Weer een steek door haar hoofd, ze kneep haar ogen even dicht. 'Weet jij zeker of je nergens heen wilt?' vroeg ze terloops met nadruk op het woordje jij. Weer steken in haar hoofd en duizeligheid.

(is niet erg, school suuuucks)

Zijn heldere ogen schoten terug naar het met vurig rood haar omlijste gezicht naast hem, voelde zich beledigt door haar woorden. Alsof ze boos op hem werd, alsof zijn pogingen om zich te gedragen zoals onderdanen moesten gedragen niet goed werd gekeurd. Alsof hij het alweer niet goed deed. Zijn kaken verstrakte, draade zijn blik terug en negeerde haar stem. Hij kon nu niet zomaar jolig tegen haar zeggen dat hij nog even langs de kraam voor het smidswerk moest. Hij kon onmogelijk een prinses daarheen mee nemen. Behalve als ze zelf over de markt wilde lopen, misschien enkel dan zou hij een kans krijgen tegelijkertijd zijn diensten te voltooien en de boodschap van zijn pa te halen. Met een vloeiende beweging balde zijn handen zich op zijn rug tot vuisten bij de scherpe woorden. Ergens kreeg hij het gevoel dat hij onderhuids ruzie stond te maken met zijn zusje, als hij die zou hebben gehad. Koppig en strak hield hij zijn blik voor zich uit gericht, zijn houding recht terwijl hij naast haar stond. Zag niet dat ze haar ogen dichtkneep onder haar opkomende huiswerk. 'Nee vrouwe,' beantwoorde hij haar vraag, negeerde haar zoveelste poging de hoffelijkheid uit zijn houding en woorden te trekken. Ze zou hem niet zo ver krijgen, hij zou het volhouden en zijn ras niet ten schande maken. Hij zou niemand de mogelijkheid geven weer op hem te fitten omdat hij het fout deed, hoewel het nu leek alsof de prinses het zelf aan het doen was. Er was ook nooit een moment dat hij het goed deed.

Zora kon het niet uitstaan, hij irriteerde haar met zijn hoffelijkheid. Weer zo'n rastrouw iemand. Felix was net zo. Hij deed zijn best om zich in te houden maar Zora kon alleen maar haar woede verbergen en over de muur naar beneden turen. De duizeligheid kwam weer aanzetten. 'Ik bedoel het niet kwaad, ik kan zien dat je je best doet maar ik voel dat je me niet mag. Dus ga ik gewoon maar, kom me niet achterna wil je?' geforseerd draaide ze zich om. Toen gebeurde het, een brandend gevoel, een helse steek in haar hoofd. Een kreet van pijn vulde de stilte, Zora drukte haar handen tegen haar hoofd, de hele wereld draaide, de jongen verdween, alles verdween... Ze viel op de stenen grond, rolde twee keer om en bleef toen roerloos liggen...

(ze veracht nymil maar stiekem vind ze hem hardstikke kinkie xD)

Dûhh, wie vind Nymil nou niet kinkie? *zet coolheidszonnebril op*

Ze beschuldigde heb, legde de schuld op hem terwijl hij niets fout deed. Met verwijdde ogen staarde hij haar opzij aan, waarbij haar blik over de muur voor haar uit gericht was. Hij kon niet reageren op haar woorden, zag hoe ze zich omdraaide en hem vroeg haar niet te volgen. Zijn kaken klemde zich krachtig op elkaar, en de vuisten op zijn rug deden de spieren onder zijn huid opbollen. Hier toonde ze de ware aard van de adel; nooit was het goed genoeg. Dan moesten hun dienaren zich gedragen als hun beste vrienden, maar kwam het even niet uit dan mochten ze oprotten als oud vuil. Nu ze zich omgedraaid had kon hij eindelijk zijn emoties de overhand laten nemen, staarde woedend naar haar achterhoofd. Het was goed dat ze geen wacht bij zich had, anders had hij nu plat tegen de grond aan gelegen met zijn armen de verkeerde richting in gedraaid door de blik die hij haar nu schonk. Zodra iemand adelijk bloed door zijn aderen had lopen was diens ziel verpest. Hoe goed ze zich ook probeerde op te stellen of zichzelf aanpraatte dat ze niet zo waren; altijd kwam die kant omhoog. Het was als een ziekte in een doorgefokt hondenras. Wat wilde je, al die adelijke families hielden het gezellig bij elkaar. Nooit nieuw bloed en nieuwe genen, dan kreeg je vanzelf dat alle karaktertrekjes telkens terug kwamen. Geluidloos snoof hij diep door zijn neus naar binnen, wilde zijn heldere ogen met een ruk van haar af halen; vastbesloten dat ze zijn aandacht in ieder geval niet meer vrijwillig zou geven. Maar haar stel vulde plots de stilte om hen heen, deden marktbezoekers onder hen verschrikt opkijken. Maar enkel een vurige bos rood haar was nog achter de rand dwarrelend zichtbaar terwijl haar lichaam plots ineen zakte. Met een ruk, in een puur reflex, schoot Nymil opzij. Zijn voet gleed van de traptrede af, waardoor hij op de zijkant van zijn been naar beneden gleed. Zijn grote smidshand omklemde haar onderarm, waarbij zijn krachtige arm zich vliegensvlug rond haar middel wikkelde. Samen tuimelde ze enkele tredes naar beneden, probeerde haar hoofd bij het harde steen weg te houden terwijl ze aan het zicht ongingen door de hoge muur naast de trap. Zijn stuitje brande, evenals zijn geschaafde been. Maar het priele lichaam van de jonge vrouw lag vastgedrukt tegen zijn borst aan in zijn armen. Pas nu besefde Nymil wat zijn lichaam in een reflex had gedaan, en hoewel hij totaal niet wist waarom ze ineens ingezakt was en de gil had geslaken wist hij niet of hij nu blij moest zijn met dit of niet. Languit op zijn rug lag hij over de tredes versprijd, hun benen naar beneden gericht en haar lichaam veilig tegen zich aan gedrukt. Met een zucht waaruit niet bleek of het nou uit irritatie was of uit opluchting liet hij zijn hoofd even naar achter kantelen, steunde op de traptrede en richtte zijn blik naar de wolkloze hemel. Zijn hart klopte sneller, en hij vond zichzelf slap dat hij was geschrokken. Langzaam richtte hij zijn hoofd weer op en keek naar beneden om te zien of haar lichaam slap bleef of weer in beweging kwam. Zijn hemelslichte ogen stonden weer kalm, terwijl hij naar haar gezicht zocht met zijn ogen tussen de vuurrode lokken door.

''Nee, niet Zora! Laat mijn kind met rust!'' ''Dit is mijn laatste waarschuwing, ga opzij of ik vermorzel jou en je hele familie!'' Hij duwde het priele vrouwlichaam opzij, Ella rolde op haar zij. Hij stapte op de roodharige baby af. ''Voorbestemd om koningin te worden, laat me niet lachen!'' sneerde hij, terwijl zijn hand een mes ophief. Een knal en veel rook, de baby huilde maar leefde nog. De hele tunnel lag aan gruzielementen. Danio lag met zijn arm om Ella heen en Thorin rende op Zora af en tilde haar op zodat ze niet in de rookwolken zou blijven zitten. Hij keek hijgend naar het slappe lichaam van de man met de bleke huid. Hij was dood en Ella Surrez zou nooit meer de oude zijn.

Zora knipperde met haar ogen en keek in de ogen van de jongen. Hij had haar opgevangen. Misschien niet eens zo arrogant. Ze hees zichzelf overeind. ''Sorry dat ik je zo liet schrikken. Je had denk ik gelijk over dat ik niet helemaal lekker was.'' Ze glimlachtte tegen hem. ''Je deed echt niks verkeerd, ik had gewoon een zonnesteek opgelopen. Bedankt dat je me hebt opgevangen.'' Ze wreef over haar achterhoofd. ''Heb jij je pijn gedaan?'' vroeg ze schuldbewust.

Moeizaam staarde hij naar beneden zodra ze naar hem opkeek, ergens opgelucht dat ze nu niet als bewusteloos vodje op hem zou liggen. Als er nu iemand de trap op zou lopen zou hij de poppen helemaal aan het dansen hebben. En waarschijnlijk geen rustige engelse wals. Maar op dit moment kon hij niets anders doen dan stilletjes te blijven liggen terwijl ze zichzelf van hem opduwde. Hij kon nu moeilijk overeind springen en haar alsnog van zich af gooien. Een zachte brom kwam over zijn lippen, ergens tevreden dat ze hem gelijk gaf maar geïrriteerd omdat ze dit pas deed nádat ze van de trap af gesodemietert was. Zij was zacht gevallen, hij had zich in een reflex als valkussentje opgeofferd. Zijdelings bleef hij naar haar glimlach kijken, nam hem maar aan zoals hij eruit zag maar wist niet wat hij erachter moest zoeken. 'En de zon was uw vriend?' klonk het zachtjes, eerder mompelend in zichzelf gesproken dan dat ze het had moeten horen. Die High-elfs konden niet tegen zoveel daglicht, ze liepen niets voor niks vaak onder parasolletjes of bleven binnen. En dan was ze verbaast dat ze een zonnesteek opliep. 'Nee,' mompelde hij, negeerde de lichte schaafwond onder zijn broek en zijn blauwe stuitje. 'Misschien moet u een parasol ergens vandaan toveren. Of in ieder geval uit de zon gaan, voordat er straks iets ergers gebeurt dan.. dit,' erger dan dit kon het. Zeker in de gedachtes van Nymil. Hij zag haar al over de rand heen verdwijnen, zijn hand die te laat was en híj die de lijfstraffen zou ondergaan omdat onder zijn zicht de prinses te pletter was gevallen. 'Waar is uw wacht?' nu leek zijn vraag harder, staarde haar nog steeds aan terwijl ze op hem lag. Misschien kwam het in haar op hóe ze als prinses erbij lag, en dat als iemand nu de trap op kwam lopen de verkeerde ideeën zou krijgen.

'En de zon was uw vriend?' klonk het zachtjes. Zora gaf daar geen antwoord op. Ze gunde hem even het pleziertje dat hij gelijk had gehad. 'Misschien moet u een parasol ergens vandaan toveren. Of in ieder geval uit de zon gaan, voordat er straks iets ergers gebeurt dan.. dit,' ''Nee dankje, ik heb zelf iets bij.'' Uit haar rok diepte ze een kleine parasol op. 'Waar is uw wacht?' nu leek zijn vraag harder. ''Ik heb geen wacht, ik ben hier alleen gekomen.'' Zei ze zacht. Ze strekte haar hand behulpzaam uit en trok hem overeind. ''Sorry als je je pijn hebt gedaan. het is allemaal een beetje verkeerd vandaag. Misschien hadden we vandaag geen kennis moeten maken.'' Ze stak de parasol op en keek hem aan. ''Ik ga wel, doe wat je wilt en ik zal er voor zorgen dat niemand iets te weten komt over vandaag, niemand van mijn ras en niemand van jou ras tenzij je dat zelf wilt.'' Met een laatste glimlach verliet ze de toren met een nagevoel dat warmer brandde dan de heetste vlam...

(jeej, Zora is in love xD)
(Zora topic out....heb echt geen inspi meer)

Ookal pakte hij haar hand vast, er kwam totaal geen gewicht aan te hangen. Op eigen kracht veerde hij weer overeind zodra ze van hem af was, waarna hij vanuit zijn ooghoeken haar handen volgte terwijl hij zijn shirt afklopte. Zijn ogen gleden weer van haar af zodra ze antwoord gaf, voelde enigszins een opluchting bij zich omhoog komen. Geen wacht betekende geen fladderende havikken om haar heen die hem problemen konden geven. 'Niets aan de hand,' beantwoorde hij haar, hoewel hij de laatste woorden van haar niet snapte. Iets wat hij niet liet merken, liet zijn handen in zijn broekzakken verdwijnen en beantwoorde haar blik. Ze had geen wacht, maar er waren genoeg mensen in de buurt die dat baantje met grote vreugde op zich zouden nemen. Dus hij bleef stil staan toen ze afscheid nam en de trap af liep, keek haar na om er zeker van te zijn dat ze niet nog eens de snelle weg naar beneden zou kiezen. Hij keek haar na totdat haar vuurrode haar tussen de mensenmassa kwam, draaide zijn zicht toen even terug naar het verre uitzicht wat hem op dit hoge punt gegunt was. Daarna wandelde hij zelf de trap af, weer ontspannen en kalm in zijn eigen wereld verzonken om de boodschap van zijn vader te halen.

~ Topicsje out