Sunrise beach

Aleia zat op het strand te luisteren hoe de golven zachtjes tegen de bodem klotsten. Ze vond het fijn om hier te zitten, om even alleen te zijn. ze zag hoe de waterdieren rustig rondzwommen. Wat zou ze toch graag zelf onder water leven. De hele dag zwemmen en alle mooie waterplanten bekijken. Aleia schrok wakker uit haar dagdromen. Ze zag de zon opkomen. Dit strand was toch wel een van de mooiste plaatsen om deze tijd. Het kon hier zo stil zijn. Vanaf kleins af aan hield Aleia niet van drukte. Het liefst was ze helemaal alleen. Van andere elven moest ze maar weinig hebben. Maar van dieren heeft ze altijd al gehouden. Dieren vinden haar gewoon aardig, elven vinden Aleia vaak een beetje apart.

De schemering weerspiegelde op het blauwe water en kleurde het in de zelfde kleuren als het de hemel kleurde. Linde keek van de duinen uit over het strand. Er zat een elfje op het strand. Even genoot Linde van de opkomende zon maar liep toen lands een klein paatje door dieren gemaakt naar het strand. Ze wilde naar het elfje toe lopen maar iets anders trok haar aandacht. Een grote roze schelp lag op het witte zand. Linde pakte hem op, het witte parelmoer glinsterde in het licht. Het elfje zat stil op het strand en Linde liep er nu recht op af. ''Hoi'' zei ze en ging naast det elfje zitten.

Aleia schrok even, toen ze hoorde dat er iemand 'hoi' tegen haar zei. Ze keek op en zag dat Linde naast haar kwam zitten. Ze kende Linde eigenlijk nog niet zo goed. Soms zag ze de leerling wel eens door de straten of door het bos lopen, maar ze hadden nog niet echt een gesprek gehad. "Oh, hoi" zei Aleia een beetje verward terug. Aleia zag een witte parelmoer blinken in de hand van Linde. "Wauw, waar heb je dat parelmoer vandaan?" vroeg ze, diep onder de indruk van zoiets moois, "Hij glanst helemaal".

"Oh, hoi" zei het elfje een beetje verward terug. Linde zag nu dat het elfje Aleia was. Linde kende haar nog niet echt, ze had wel altijd heel aardig geleken maar ook verlegen. "Wauw, waar heb je dat parelmoer vandaan?" vroeg Aleia, diep onder de indruk van zoiets moois, "Hij glanst helemaal". Linde liet de schelp zien. ''Hij lag hier op het strand.'' vertelde ze, ''misschien liggen er nog meer. Ze zijn best bijzonder, ik heb ze hier nog nooit gezien. Zullen we kijken of er nog meer zijn?'' Linde stond weer op en rijkte Aleia haar hand aan. ''Dan kunnen we elkaar ook een beetje leren kennen.'' Vriendelijk glimlachte ze Aleia toe en hielp haar overeind. Een stukje verder op het strand glinsterde iets en ze liep er op af. Het was niets bijzonders, alleen een stukje glas wat waarschijnlijk lang geleden in zee terecht gekomen was. ''Zie jij al iets?'' Ze keek om naar Aleia en lachte.

''Hij lag hier op het strand.'' antwoorde Linde, ''misschien liggen er nog meer. Ze zijn best bijzonder, ik heb ze hier nog nooit gezien. Zullen we kijken of er nog meer zijn?'' ze rijkte Aleia haar hand aan. ''Dan kunnen we elkaar ook een beetje leren kennen.'' Ze glimlachte naar Aleia. En met de hulp van de voor haar grote leerling kwam het kleine elfje overeind. Linde rende naar iets glinsterends, maar het was alleen wat glas. ''Zie jij al iets?'' Ze keek om naar Aleia en lachte, zoals vrienden naar elkaar lachen. "Misschien moeten we iets dichter bij het water zoeken, daar zijn veel schelpen." Rustig liep ze naar de golven die zacht tegen haar blote tenen klotsten. Ze was blij dat ze goed met Linde op kon schieten. Linde voelde een beetje als een grote zus, op dit moment.

"Misschien moeten we iets dichter bij het water zoeken, daar zijn veel schelpen." Rustig liep Aleia naar de golven die zacht tegen haar blote tenen klotsten. Vrolijk liep Linde naar het ruisende water en liet het ook over haar tenen stromen. Glimlachend keek ze in de richting van Aleia en keek toen voor zich uit. Naar ver weg, waar de horizon en het water elkaar raakte en waar de zon stond die haar gezicht bescheen. In haar ooghoek zag ze weer iets blinken en ze keek er naar. Een kleinere schelp lag op het natte zand. Het witte parelmoer naarboven gekeerd. Ze liep er op af en pakte het op alsof het heilig was. Hij was echt prachtig; de lichtblauwe kleur werd naar de randen steeds donkerder tot het langzaam paarsachtig-blauw werd. Ze hield hem om hoog en riep naar Aleia: ''Kijk, ik heb er een.''

Linde kwam ook naar het water toegelopen. Even was alles stil, behalve het zachtruisende water. Toen was er blijkbaar iets wat de aandacht van Linde trok. De leerling liep naar iets glinsterends op het strand. Ze bukte en pakte het glinsterende heel voorsichtig op. "Kijk, ik heb er een" riep ze naar Aleia, die haar een paar stapjes gevolgd had. Lachend huppelde Aleia naar haar kersverse vriendin, haar lange, blonde haren ver achter zich aan golvend. "Wauw" zei Aleia zacht toen ze zag dat het een schelp met parelmoer was. "Hij is een beetje paars". Toen zag het kleine elfje even verderop, bij een hoopje stenen nog iets liggen glinsteren in de zon. "Volgens mij zie ik er daar ook een" en Aleia rende naar de stenen. En ja hoor, daar lag nog zo'n schelp. Aleia voelde zich even blij, omdat zij nu ook een parelmoer gevonden had.

"Wauw" zei Aleia zacht toen ze zag dat het een schelp met parelmoer was. "Hij is een beetje paars". Toen zag het kleine elfje even verderop iets. "Volgens mij zie ik er daar ook een" en Aleia rende naar de stenen. Lachend kwam Linde achter Aleia aan die vol bewondering haar eige schelp bekeek. Hij was net als die van haar, het parelmoer glinsterde in de zon en de zachte kleuren leken op de zee. Linde keek nog eens goed naar de schelpen in haar hand, met haar vinger streek ze over de zachte kalk die was gevormd door de zee. De zon veranderde telkens de kleuren van het parelmoer zodra de schelp bewoog. Opeens kreeg Linde heel erg de drang om te zwemmen. Even keek ze Aleia lachend aan en keek toen verlangend naar de zee. ''Zullen we zwemmen?'' En zonder Aleia's andwoord af te wachten trok ze haar jurk over haar hoofd zodat ze daar alleen nog in haar hemd stond. Hard lachend van kou en vrolijkheid rende ze de zee in en dook onder. Onder water was alles stil maar toen ze weer boven water kwam hoorde ze weer het harde ruisen van de zee rond om haar. ''Kom je ook, het is echt heerlijk.'' riep ze naar Aleia en wenkte haar.

Linde kwam achter Aleia aan gelopen. even stonden ze samen naar hun schelpen te kijken. Aleia draaide haar schelp een beetje heen en weer, zodat de zon het parelmoer deed glinsteren. toen riep Linde opeens: "Zullen we zwemmen?" De leerling trok haar jurkje uit, en rende het koele water in. Lachend spetterde ze het water om haar heen. "Kom je ook, het is echt heerlijk." riep ze naar Aleia, die nog verbaasd op het strand stond. Even twijfelde het elfje. Maarja, waarom ook niet? Snel volgde ze het voorbeeld van Linde en trok ook haar jurk uit. Aleia sprong het glinsterende water in en kwam gelijk onder water terecht. Lachend en met lange, natte slierten blond haar om haar hoofd kwam ze weer boven. "inderdaad, het is echt heerlijk!" riep ze, terwijl ze naar Linde toe zwom.

Even leek Aleia te twijfelen maar trok toen ook haar jurk uit. Aleia sprong het glinsterende water in en kwam gelijk onder water terecht. Lachend en met lange, natte slierten blond haar om haar hoofd kwam ze weer boven. "Inderdaad, het is echt heerlijk!" riep ze, terwijl ze naar Linde toe zwom. Snel dook Linde weer onder en keek, het zoute water prikte in haar ogen en ze zag haast niets. Lacgend kwam ze weer boven en dook snel weer onder. Snel zwom ze naar rechts om Aleia te verwarren. Pas toen ze echt weer zuurstof nodig had kwam ze boven. Na snel weer een hap hucht dook ze weer onder en zwom nu richting strand wat veel sneller ging nu ze met de stroom mee ging.

Terwijl Aleia naar Linde swom, merkte ze dat Linde al onder water was gedoken. Aleia dook ook onder. haar haar zwiepte meteen voor haar ogen en proestend kwam het kleine elfje weer boven. Een paar meter van haar vandaan zag ze haar vriendin, die weer naar onder het wateroppervlak dook. Aleia hapte vlug wat lucht in en dook spetterend Linde achterna. Onder water was het iets donkerder, dus Aleia had moeite met het vinden van Linde. Links van zichzelf zag ze een schim wegzwemmen en Aleia zwom achter de schim van Linde aan. ze kon aan de stroming voelen dat ze nu naar het strand zwommen. Aleia had weer lucht nodig en kwam dus weer aan het oppervlak. Maar toen het elfje weer onderdook kon ze Linde niet meer vinden. Ze swom weer naar boven. "Linde, waar ben je. kom even boven, ik weet dat je me voor de gek wilt houden!" riep Aleia uitdagend, zodra ze met haar hoofd boven het zoute water was.

"Linde, waar ben je. Kom even boven, Ik weet dat je me voor de gek wilt houden!" riep Aleia uitdagend, zodra ze met haar hoofd boven het zoute water was. Linde hoorde haar maar zelf was ze niet te zien. Ze glimlachte breed. Net boven water zwom ze voor een golf uit die haar onzichtbaar maakte. ze dook nu weer onder wachte even en zwom toen onder water mee met de stoom. Ze zag Aleia's benen in het water staan en voorzichtig streek ze er met haar pink langs. snel zwom ze door en een stuk verder kwam ze snel naar lucht happen voor ze weer onder dook. Nu weer met de stroom mee naar het strand streek ze al zwemmend langs Aleia's benen en dan weer met de stroom mee de zee in. Uiteindelijk vond ze dat ze Aleia wel genoeg geplaagd onder water en kwam vlak naast haar boven. Met een brede glimlach keek ze Aleia aan. ''Zo zonnestraaltje, voelde jij al die kwallen langs komen, ik zag ze langs je heen zwemmen.'' Met een zo siriuus gezicht als mogelijk keek ze haar vriendin aan.

Opeens voelde Aleia iets langs haar benen glijden. "Ieee" gilde ze even. "Wat is dat." ze wachte even en voelde het toen weer. "Ieeee, Linde ben jij dat?" Een paar tellen later kwam Linde naast haar boven het water. "Zo zonnestraaltje, voelde jij al die kwallen langs komen, ik zag ze langs je heen zwemmen." Zei Linde met een serieus gezicht. "Ieeeeeeeh" gilde Aliea weer met een vies gezicht. "Waren het echt kwallen?" Vroeg het elfje, ze was namelijk een beetje bang voor kwallen. Ooit lang geleden ging ze met Bren zwemmen, en werd ze gebeten door een kwal. Dat deed zo'n pijn. Maar nu voelde ze die pijn niet. "Jij was het, hè!" zei Aleia een beetje lachend tegen Linde.

Ieeeeeeeh" gilde Aliea weer met een vies gezicht. "Waren het echt kwallen?" Vroeg het elfje. ''Zo zo, bang voor kwallen?" "Jij was het, hè!" zei Aleia een beetje lachend tegen Linde. ''Nee, ik was het echt niet." Ze kon haar lach haast niet inhouden en deed hard haar best om zichzelf niet te verraden. ''Tja, als je me niet geloofd moet je het zelf maar weten.'' Linde liet zich weer en het water zakken en begon te zwemmen naar de rotsen aan de linkerkant van het strand. "Zullen we kijken of het daar diep genoeg is? Dan kunnen we van de rotsen duiken.'' Speels keek ze Aleia aan en zei toen lachend: ''Oke, ik was het inderdaad... Maar zullen we gaan duiken?

"Nee, ik was het echt niet." Aleia wist niet of ze Linde moest geloven. We zou het anders gedaan kunnen hebben? "Tja, als je me niet geloofd moet je het zelf maar weten." Linde zwom naar de rotsen aan de linker kant van het strand. Aleia wist niet wat ze moest zeggen. Ze wou niet dat Linde dacht dat ze onaardig tegen Linde deed. "Zullen we kijken of het daar diep genoeg is? Dan kunnen we van de rotsen duiken." Aleia was blij dat Linde weer met haar wou spelen. En tot haar grote opluchting zei Linde: "Oke, ik was het inderdaad... Maar zullen we gaan duiken?" "Ja, leuk" was het antwoord van Aleia en ze zwom gelijk door het glinsterende water naar haar vriendin op de rotsen. "Zal ik eerst?" zei Aleia toen ze op een hoge rots was geklommen. En een seconde later dook ze het koele water in, waarna ze weer lachend boven kwam.

"Zal ik eerst?" zei Aleia. ''Na u, mevrouw." andwoorde ze formeel en maakte een klein hand gebaar. En een seconde later verdween Aleia in het koele water en evenlater kwam ze weer lachend boven. Zonder na te denken sprong Linde Aleia achterna het koele water in. Het was een heerlijk gevoel om zo het heldere water in te kunnen duiken en wetende dat ze dat zo vaak kon doen als ze maar wilde. Ze kwam weer boven en proeste wat water uit dat ze perongelijk binnen had gekregen. Met grote slagen zwom Linde weer naar het strand en bleef daar op Aleia wachten. Toen Aleia naast haar stond ging Linde in start pose staan en keek Aleia lachend aan ''Wie als eerst is, oke.'' En zonder andwoord af te wachten vervolgde ze ''3,2,1 en start.''

Toen Aleia weer boven het koele water uitkwam zag ze Linde niet meer op de rotsen staan. Even schrok Aleia, maar toen zag ze kringetjes in het water en even later kwam Linde proestend naast haar boven. Aleia lachte hardop naar Linde, omdat ze het zo'n grappig gezicht vond. Linde swom snel naar het gelige strand, dat er in de zon als een sprookjesstrand uitzag. Even snel swom Aleia achter haar vriendin aan. Linde was al op het strand aangekomen en een paar tellen later kwam Aleia daar ook. Linde stond al in een soort startpose. Klaar om weg te rennen. Aleia deed haar vlug na, want ze wist dat Linde vast een zwemwedstrijdje wilde houden. En het elfje had het goed geraden, want haar grote vriendin riep al. "Wie als eerste is, oke." en gelijk daarachteraan "3, 2, 1 en start!" Aleia rende weer het water in en nam een gigantische duik. Ze wou graag van Linde winnen en swom ze snel als ze kon in borstcrawl naar de rotsen. Ze voelde het heerlijke water langs haar kleine lijfje stromen. "Ha, ik heb gewonnen!" schreeuwde ze toen ze als eerste de rotsen aantikte.

Aleia rende weer het water in en nam een gigantische duik. Snel dook Linde haar achterna en schoot pijlsnel door het zoute water. "Ha, ik heb gewonnen!" schreeuwde Aleia toen ze als eerste de rotsen aantikte. Een enkele seconde later tikte Linde de rotsen aan. Even wachten ze om op adem te komen en toen schreeuwde ze ''nu de rotsenop! Naar het springpunt! 1, 2, 3, af!'' Snel greep ze naar ztukjes rots om zich aan vast te houden. Behendig bewoog ze zich naar boven maar merkte dat Aleia haast net zo snel was. Ze probeerde nog sneller plaatsen te vinden om zich aan vast te houden en klom als eerst het kleine platou op waar je perfect vanaf kon springen. Stoer ging ze staan, rekte haar armen en ging in duik pose staan. met een salto belanden ze in het koele water. proestend kwam ze weer boven en lachten naar haar vriendin die nog boven op de rots stond. ''Dat was echt supper gaaf!'' Gilde ze. ''Dat moet je echt proberen!''

Aleia was eigenlijk van plan om bij de finish even uit te rusten, maar dat kon niet meer omdat Linde maar een paar tellen na haar de rotsen aantikte. "Nu de rotsen op! Naar het springpunt! 1, 2, 3, af!" riep Linde al. Aleia greep zich vast aan de rotsen en hees zichzelf zo snel mogelijk de enorme rotspartij op. Maar ze zag al dat Linde een kleine voorsprong had. Ze rende zo hard als ze kon, viel even, haalde haar knie open en stond gelijk weer op om verder te rennen. Maar ze was al te laat. Toen ze op het plateautje aankwam, stond Linde daar al in een pose om gelijk weer het golvende water in te duiken. En dat deed ze. Na een prachtige salto en een paar tellen onder water kwam Linde weer boven. "Dat was echt supergaaf!" gilde ze. "Dat moet je echt proberen!" Aleia aarzelde even of ze het wel zou doen. Het was zo hoog vanaf hier. Maar toen sprong ze toch met een salto in het koele water. Ze kwam weer boven, maar ze had ook vreselijke pijn. Al het zoute water was in haar knie gekomen. "Ik heb m'n knie opengehaald, ga je even mee naar het strand?" vroeg Aleia met een verbeten gezichtje.

"Ik heb m'n knie opengehaald, ga je even mee naar het strand?" vroeg Aleia met een verbeten gezichtje. ''Natuurlijk kom ik'' zei Linde terwijl ze terug naar het strand zwom. Ze ging naast Aleia zitten. Er liep een stroompje van water en bloed oven Aleia's klie naar beneden waar jhet via haar voed op het zand viel en wegtrok. ''Het je je knie open gehaald aan de rotsen?'' Vroeg Linde. Linde stond op en liep naar haar tas die ze een stukje verderop in het zand had laten vallen. Ze pakte er een sjaaltje uit en liep terug naar Aleia. Zachtjes om Aleia geen pijn te dien begon ze de schram te deppen. ''Zo, nu zal het wel weer beter gaan. Misschien kunnen we maar beter niet meer gaan zwemmen al maakt het zoute water de wond wel mooi schoon.''