butterfly in the summer

Tussen alle kleine oude eiken en dennen groeide allemaal bloemen. Vol verwondering keek Linde naar alle kleuren en grote. Een grote blauwe bloem trok Lindes aandacht. Het was een blauwe roos. De douwdruppeltjes op zijn blaadjes glinsterde in het licht en het leken wel blauwe diamanten. Een kleine witte vlinder vloog langs Linde heen en ging op de roos zitten. Linde kon haar ogen er haast niet vanaf houden het was zo'n prachtig koppel die roos en de vlinder. Linde keek om zich heen alle andere bloemen waren niets vergeleken met die roos en er was geen andere vlinder te bekennen. De oude eik naast het pat leek de roos te beschermen, hij stond erover heen hebogen als ee afdakje. Linde klom in de eik en ging tegen een dikke tak aanzitten. De zon bescheen haar gezicht. Linde deed haar ogen dicht en viel langzaam in slaap. Toen ze wakker werd was het al donker. Even was ze vergeten dat ze in een boom zat en viel er bijna uit maar hervond haar evenwicht. Ze keek naar het pat en tot haar schrik stond daar een persoon naar haar te kijken.

Rustig als altijd liep Bren op zijn gemak door het woud, hij was niet de persoon om zich te haasten maar als er ieets gebeuren moest kan hij snel handelen. Het was heerlijk weer en de zoete geur van de bloemen verspreidde zich door bhet gehele bos dat ook aan de bloemen zijn naam dankte. De blonde Prince van de High-Elves liep over het pad toen er plotseling geritsel boven hem klonk. Hij keek omhoog en moest glimlachen toen hij het jonge elfje Linde er zag zitten, hij had haar weleens gezien. 'Goeiemorgen' zei hij vriendelijk toen ze naar hem keek.

'Goeiemorgen' zei de elf op het pad. Linde keek goed wie het was, het was de prince. Snel klom Linde uit de boom, ''goedemorgen'' zei ze beleeft. Linde keek even ove haar schouder of de blauwe roos er nog stond. Hij stond er wel maar was niet zo mooi als voorheen, de vlinde was ook weg. Linde keek de prince vraagend aan. Ze schaamde zich omdat ze in een boom had liggen slapen en wakker werd toen de prince onder de boom stond. Voorzichtig vroeg ze: ''staat u hier al lang naar mij te kijken?'' en keek verlegen naar haar voeten, wat was dat nu voor een vraag aan de prince. Ze kon zich wel voor haar hoofd slaan. verlegen glimlachte ze nog steeds naar haar voeten kijkend.

~kan je misschien je elf's character sheet invullen? Want dat is makkelijker voor mij want dan weet k iets meer over Linde en ook hoe oud ze is enso~

Bren leunde tegen een andere boom aan terwijl de jonge elvin uit de boom klom waar ze in gezeten had. ''goedemorgen'' zei ze met het respect wat de Prince altijd ontving en waarvan hij zelf vond dat het nergens voor nodig is. Hij streek een pluk haar uit zijn gezicht terwijl hij voelde dat Linde naar hem keek. Vriendelijk glimlachte Bren naar haar, een van zijn vele vriendelijke glimlachjes maar wel en gemeende want hij moest toegeven dat hij zelfs glimlachte op momenten dat hij zich vreselijk rot voelde maar als Prince moest hij het goede voorbeeld geven, dacht hij dan altijd. ''staat u hier al lang naar mij te kijken?'' vroeg Linde toen plotseling waarmee ze, tot zijn opluchting, Bren's gedachten stroom onderbrak en hem weer terug naar de werkelijkheid bracht. 'Nee hoor,' zei hij vriendelijk terwijl hij naar haar keek 'Ik liep gewoon door het bos toen ik plotseling geritsel hoorde en jou boven mijn hoofd zag zitten.' hij grinnikte een beetje toen hij terug dacht aan het moment dat hij haar zo vrolijk in de boom had zien zitten.

'Nee hoor,' zei Bren vriendelijk terwijl hij naar haar keek 'Ik liep gewoon door het bos toen ik plotseling geritsel hoorde en jou boven mijn hoofd zag zitten.' hij grinnikte een beetje. Linde slaakte en zuchtje. Vriendlijk keek ze Bren aan, ging tegen d boom aan zitten en pakte een appel uit haar tas. Voorzichtig zetten ze haar tanden in de zeuren appel. Weer keek ze Bren aan, nog steeds glimlachend. Toen haar appel op was, dat was nog al snel, zetten ze hem op een lage tak van de eik. ''Zo, die is voor de vogels'' zei ze en lachte haar vrolijke lach. Lachend keek ze Bren aan en moest nog harder lachen, waarom?.. omdat als Linde lachte was alles voor haar grappig.

Linde slaakte een zucht en keek hem een moment vriendelijk aan waarna ze tegen de boom aan ging zitten en een appel uit haar tas pakte die ze begon op eten. Een tikkeltje ongemakkelijk leunde Bren tegen een ander boom aan en bestudeerde met zijn ogen zo onopvalend mogelijk het elven-meisje. Ze had lange blauwe haren en was tenger gebouwd, als ze stond was ze net iets kleiner dan hem. Van de leerlinge vlogen Bren's lichte ogen naar de boom en bestuurde elke deuk en kronkeling van het schors. Bomen zijn wodnerlijke dingen, dacht hij, terwijl hij naar de boomtop staarde die rustig meebewoog op de wind en waar enkele blaadjes langzaam vanaf dwarrelden. ''Zo, die is voor de vogels'' onderbrak Linde's heldere stem de gedachten van Bren (wow, dat rijmt!) en hij wende zijn blik weer naar haar toe. Nog net zag hij hoe ze een appel op een laghe tak neerzette. 'Ik denk dat ik maar weer terug moet gaan.' zei Bren niet al te hard en een tikkeltje ongemakkelijk, hij was niet goed in conversaties.

'Ik denk dat ik maar weer terug moet gaan.' zei Bren niet al te hard en een tikkeltje ongemakkelijk. Linde ging weer overeind staan. ''Is het goed als ik mee loop, anders lopen we alle bij alleen en we moeten toch de zelfde kant op. Of wil je juist alleen zijn?'' met en opgewekte glimlach keek ze Bren aan. Ze zag dat hij zich ongemakkelijk voelden maar wist niet precies hoe ze daar mee om moest gaan. Linde plukte een klein paars bloemetje van de kant van de weg en schoof hem in haar haar. Ze hield altijd al van de natuur en de dieren en was daar dan ook vaak te vinden. Weer keek ze Bren aan wachtend op zijn andwoord.

''Is het goed als ik mee loop, anders lopen we alle bij alleen en we moeten toch de zelfde kant op. Of wil je juist alleen zijn?' vroeg Linde met een opgewekte glimlach aan hem en toegeeflijk glimlachte Bren acht terrug 'Is goed.'zei hij met zijn zachte stem. Rustig aan begon de Prince te lopen terwijl hij vanuit zijn ooghoek zag hoe Linde een paarse bloem plukte die ze in haar haar stak. et zjn handen in zijn zakken wachtte Bren even tot ze weer bij hem was voordat hij weer rustig verder liep ondanks zijn grote stappen. 'Moet je vandaag nog trainen?'vroeg Bren zomaar en vriendelijk aan haar.

~Laatheid en inspiloosheid ):~

met zijn handen in zijn zakken wachtte Bren even tot ze weer bij hem was voordat hij weer rustig verder liep ondanks zijn grote stappen. 'Moet je vandaag nog trainen?' vroeg Bren zomaar en vriendelijk aan haar. Linde kwam naast hem lopen. ''nee, ik ben vandaag vrij. Ik had thuis niets te doen dus toen ben ik hier naar toe gegaan'' een uil trok haar aandacht. ''Kijk'' zei ze wijzend ''een kerkuil, die zie je niet vaak.'' Linde's kennis voor dieren en planten was al vaker gebleken en sommige elven vonden dat bijzonder knap, zelf vond Linde dat als je van natuur en dieren houd moet je wel weten waar je nu precies van houd. Alles van de natuur vond Linde mooi en ze wilde er alles van zien. Hetzelfde was met de dieren, Linde vond ze allemaal even mooi en interesant. Elke plant en elk dier had zijn eigen nut in de grote kringloop en deed waar het goed in was.

''nee, ik ben vandaag vrij. Ik had thuis niets te doen dus toen ben ik hier naar toe gegaan'' vertelde Linde terwijl ze samen verderliepen. Plotseling klonk er zacht geritsel in de bomen en Bren keek omhoog zoekend omhoog. Hij zag een van de prachtigste dieren van het woud: een kerkuil. Ook Linde had hem blijkbaar opgemeerkt. 'Kijk' zei ze wijzend 'een kerkuil, die zie je niet vaak.' Bren knikte en keek toch een tikkeltje zorgelijk 'Zeker niet als het al licht is, zoals nu.' mompelde hij terwijl ze wenkbrauwen gefronst waren.

~Srry weinig inspiratie 'x'

Bren knikte en keek toch een tikkeltje zorgelijk, 'Zeker niet als het al licht is, zoals nu.' Mompelde hij terwijl ze wenkbrauwen gefronst waren. ''Dat klopt.'' Zei Linde. Even dacht ze na maar pakte toen een tak op van de grond. ''Even kijken of hij slaapt.'' Zei ze terwijl ze zachtjes tegen de tak waar de uil op zat begon te slaan. De uil bleef roerloos zitten en gaf geen teken van leven, maar slapen dat deed hij duidelijk niet. Linde keek Bren even aan en klom toen de boom in. Voorzichtig ging ze op een tak onder de uil zitten en ging staan terwijl ze zich vasthield aan de dunne stam van de boom. Met een hand gaf ze de uil een tikje op zijn hoofd. Nog steets deed de uil niets. Nu met twee handen probeerde Linde de uil iets te laten doen en ondertussen probeerde ze niet uit de boom te vallen. De uil deed niets toen ze hem optilde en hem vasthield. Nietsbegrijpend maar vrolijk keek ze Bren aan en zei: ''Kun je hem even aanpakken, beneden kan je beter iets bekijken dan in een boom.''

''Dat klopt" bevestigde Linde Bren's woorden waarna ze een tak van de grond pakte. ''Even kijken of hij slaapt.'' zei ze terwijl ze met de tak tegen de tak aansloeg waar de uil op zat. Maar het mooie dier bleef roerloos zitten. Linde wierp even een blik op Bren die de uil bestudeerde waarna ze de boom in klom, de uil bleef nog steeds zitten. Bren keek naar Linde die erg stabiel in de boom zat, ze was erg behendig en zou er niet snel uitvallen, had Bren al snel begrepen. ''Kun je hem even aanpakken, beneden kan je beter iets bekijken dan in een boom.'' klonk haar heldere stem toen en voorzichtig pakte Bren de uil beet die ze hem aanrijkte. Voorzichtig legde hij zijn duim op het borstkas gedeelte zodat hij de hartslag zou kunnen horen, als die er nog was. Maar het uitlje knipperde even met zijn grote ogen en de hartslag was te voelen, maar erg zwak. 'Het leeft nog.' zei Bren terwijl hij naar Linde keek.

Bren pakte de uil aan en voorzichtig legde hij zijn duim op het borstkas gedeelte zodat hij de hartslag zou kunnen voelen. Linde klom weer uit de boom en ging gehurkt naast Bren zitten. Het uitlje knipperde even met zijn grote ogen. 'Het leeft nog.' zei Bren terwijl hij naar Linde keek. Nu legde Linde haar hand boven het kleine hart van het uiltje. De hartslag was erg zwak en onregelmatig. Voorzichtig draaide ze het uiltje om en bekeen hem goed. Deze kerkuil was echt heel mooi en het zou echt zonde zijn al hij het niet zou overleven maar de kans dat hij zou overleven zou heel klein zijn. Nergens was een wond te zien dus hij was waarschijnlijk oud of ziek. Het uiltje keek Linde even aan en sloot toen weer zijn ogen. ''Ik denk niet dat er nog veel hoop is.'' zei Linde en keek Bren aan om te kijken wat hij er van vond.

Bren bestudeerde de kerkuil terwijl Linde behendig uit de boom klom en vervolgens haar hand op het hart van de uil legte. ''Ik denk niet dat er nog veel hoop is.'' zei ze en Bren knikte instemmend. 'Zij is ook al oud.' zei Bren glimlachend terwijl hij teder met zijn hand over de zachte veertje aaide. 'Kijk maar naar de veren rond het gezicht.' Deze waren dof en grijsachtig terwijl ze bij jonge uilen meestal glansden. Ook was het een vrij magere uil wat aangaf dat ze niet zo goed meer kon jagen en daarnaast waren sommige van de slagveren beschadigd en gerafeld. De uil opende haar geelachtige ogen en keek voor een moment naar de twee elfen voordat de laatste levensvonk er met een zacht 'Oehoe...' uit verdween. Bren boog zijn hoofd en sloot voor een ogenblik zijn ogen, als teken van respect tegenover het mooie dier.

De uil opende haar geelachtige ogen en keek voor een moment naar de twee elfen voordat de laatste levensvonk er met een zacht 'Oehoe...' uit verdween. Bren boog zijn hoofd en sloot voor een ogenblik zijn ogen, als teken van respect tegenover het mooie dier. Linde volgde zijn voorbeeld en boog ook haar hoofd. Even bleven ze zo zitten. Linde voelge onder haar hand de hartslag helemaal verdwijnen en ze voelde het leven uit het diertje weg trekken. Langzaam werd het koud en ondraagelijk om te voelen. Ze trok haar hand terug. ''We moeten hem begraven vind ik.'' Zei ze met een kleine zucht. ''Maar hoe moeten we dat doen zonder schep of zo?'' Van opzij keek ze Bren vragend aan. Ze dacht na en kreeg toen een idee. Ze stond op en liep naar het gras, voorzichtig plukte ze een blauw bloemetje. Voorzichtig legde ze het bloemetje op het uiltje en kreeg toen een beter idee. ''Wacht hier.'' En nog voor dat Bren iets kon zeggen rende ze terug naar de boom waar ze in inslaap was gevallen. De blauwe roos langs het pad stond er nog eve statig en mooi. Ze plukte hem en rende voorzichtig terug om te steeltje niet te breken en de bloem niet te beschadigen. Toen ze weer terug kwam zat Bren nog steeds naast het net overleden uiltje. Linde liet de roos aan Bren zien en legde deze nu naast het kleine blauwe vergeet me nietje op de uil. Stil bleef ze ernaar kijken.

-k had geen inspi... en nu eigenlijk nogsteeds niet...

''We moeten hem begraven vind ik.'' zei Linde ''Maar hoe moeten we dat doen zonder schep of zo?'' Bren dacht na maar gaf geen antwoord terwijl Linde alweer ergens mee bezig was. Voorzichtig legde Bren het uiltje naast de boom neer en groed met zijn handen een ondiep gat waar hij haar vervolgens in legde waarna Linde terug kwam. Het was een klein graf geworden waarin het uitljes niet eens helemaal verdween, ze lag nog bijna helemaal gewoon gelijk met het gras maar wel ongeveer drie centimeter dieper. Linde legde bloemen bij haar neer en keek nog even naar haar. Bren stond op en stak zijn hand op om haar overeind te helpen 'Zullen we dan maar we terug naar Mithrias gaan?' stelde hij voor terwijl hij geduldig wachtte tot Linde ook kwam.

Bren had een kuiltje gegraven met zijn handen als graf voor het uiltje dat in het gras lag en net leek te slapen. Het was een klein graf geworden waarin het uitljes niet eens helemaal verdween, ze lag nog bijna helemaal gewoon gelijk met het gras maar wel ongeveer drie centimeter dieper. Bren stond op en stak zijn hand op om haar overeind te helpen 'Zullen we dan maar we terug naar Mithrias gaan?' stelde hij voor terwijl hij geduldig wachtte tot Linde ook kwam. Ze pakte zijn uitgestoken hand aan en trok zich eraan overeind. Ze stak haar handen diep in haar zakken, Ze was niet goed in begravenissen, al was het er maar een van een uil. '' Oke, Laten we gaan.'' Zei Linde zo opgewekt mogenlijk. Maar diep in haar hard huilde ze bij de herinnering die ze kreeg bij deze soort gelegenheden. Lang geleden toen ze nog een klein meisje was was haar broertje overleden, vermoord door een wolf. Sindsdien was ze geintereseerd in dieren maar haatte ze ook, vooral de hond-achtige. Ze zuchte diep en toverde toen weer een glimlach op haar gezicht. Verdriet was het enige wat ze voor zichzelf hield en nooit openbaar liet merken.

Linde nam zijn hand aan en Bren hielp haar overeind, ze leek een beetje down maar hield zich goed. '' Oke, Laten we gaan.'' zei ze zo opgewekt mogelijk maar Bren met zijn bijna oneindige mensen kennis zag dat ze onzeker was en zich echt naar voelde. Terwijl ze terugliepen naar Mithrias zweeg Bren, wetend dat alleen stilte de grootste verdrieten weg kunnen dragen, stilte en tijd. Als je zegt dat je niet zonder iemand kan leven ben je naief want het leven gaat verder, wat er ook gebeurd, wie je ook kwijtraakt, maar het maakt wel een ander mens van je. Langzaam kwam de grote stad in zicht en Bren keek even glinlachend naar Linde terwijl hij de poort voor haar open duwde. 'Daar zijn we dan alweer.' zei hij toch nog redelijk opgewekt.

Langzaam kwam de grote stad in zicht en Bren keek even glinlachend naar Linde terwijl hij de poort voor haar open duwde. 'Daar zijn we dan alweer.' zei hij toch nog redelijk opgewekt. Ze ging hem voor. ''Hier splitsen onze wegen.'' zei ze terwijl ze Bren vriendelijk aankeek. ''Tot ziens dan maar.'' Ze draaide zich om en liep een paar passen maar bedacht zich en draaide zich weer om zodat ze Bren weer aan kon kijken. ''Hebben we het graf van de uil nu wel dichtgemaakt?'' Lachend keek ze Bren aan. Ze wist het niet meer zeker maar het zou wel erg sneu zijn voor de uil als haar graf open bleef zodat de roofdieren haar zo konden verscheuren als ze honger hadden.

Rustig liep Bren richting het paleis toen Linde weer naar hem toe kwam ''Hebben we het graf van de uil nu wel dichtgemaakt?'' vroeg ze lachend en Bren schudde zijn hoofd. 'Nee, natuurlijk niet.' antwoorde hij 'Zo kan ze haar laatste taak in de natuur nog vervullen, het tot voedsel dienen voor anderen.' het was zo en Bren geloofd bijna heilig in de natuur wetten, alleen voor elfen lag het anders. Hij glimlachte naar Linde in de hoop dat de leerlinge het zou begrijpen.

Bren schudde zijn hoofd. 'Nee, natuurlijk niet.' antwoorde hij 'Zo kan ze haar laatste taak in de natuur nog vervullen, het tot voedsel dienen voor anderen.' Hij glimlachte naar Linde in de hoop dat de leerlinge het zou begrijpen maar ze snapte er niets van. Bij elven gebeurde het ook niet dat het graf open bleef.., of waren dieren anders dan zij. Zelf vond Linde dieren en elven gelijk aan elkaar. Dat haar broertje was vermoord door een dier was heel erg maar had er niets mee te maken, elven vermoorde andere elven, dieren vermoorden ook hun gelijken, elven dode dieren en dieren dode soms ook elven. Zo was de natuur. Maar waarom een graf open moest blijven daar snapte ze niets van. Linde geloofde dat de ziel van een net overledenen nog drie dagen bij zijn oude lichaam blijft en daarna pas naar de hemel gaat. Bij hun en bij dieren. Als er dan vanacht een hongerig dier langs kwam lag de uil daar voor het oprapen, en werd het verscheurd. Voor Linde voelde dat nog steeds als moord al was het lichaam niet meer in leven de ziel was er nog. Bedenkelijk keek ze naar Bren en proberde te bedenken warom hij geloofde dat het graf open moest blijven maar niets kwam in haar op. ''Maar waarom dan?'' Ze was wel nieuwsgierig naar wat Bren vond.

''Maar waarom dan?'' vroeg Linde en Bren zuchte even zacht. 'Als wij haar niet hadden gevonden was dat ook gebeurd. Op die manier blijft de natuur in evenwicht.' hij glimlachte 'Op dit moment kan het zijn dat die uil een nest jonge vosjes redt.' Hij keek even naar Linde en voegde ernog aan toe. Het was misschien een tikkeltje ingewikkeld maar zo was Bren opgevoed, elk gewond dier dat hij mee naar huis had genomen toen zijn moeder nog leefde had ze zo goed mogelijk verzorgd maar als het gestorven was moest hij het terug nara het bos brengen.

'Als wij haar niet hadden gevonden was dat ook gebeurd. Op die manier blijft de natuur in evenwicht.' hij glimlachte 'Op dit moment kan het zijn dat die uil een nest jonge vosjes redt.' Hij keek even naar Linde. Ze begreep het op zich wel maar toch ook weer niet helemaal. Dat de kringloop zo ging als een dier niet gevonden werdt was logisch, maar ze vond het zielig als een dier begraven was en dan toch mee deed in de kringloop. ''Dus als ik een dier was en ik zou sterven in de armen van een elf zou ik toch reddend voedsel kunnen zijn voor dieren met jongen. Dat is eigenlijk nog niet zo slecht als ik dacht. Nou dan ga ik morgen kijken bij de uil en breng bloemen of zo en dan zie ik of ze haar werk hier op aarden heeft volbracht en zoniet dan kom ik de volgende dag weer. Als ze weg is ga ik op zoek naar een dier dat haar nodig had en als zij nog meer hulp nodig heeft help ik hem.'' Blij over haar idee keek ze Bren aan. ''Of vind je dat niets?"