River makes it

Lyrella keek om zich heen, en haalde diep adem. Ze mocht niet gezien worden, anders zou iemand haar roepen. Ze was al dat geleid eens beu. Ze wou terug vrij zijn, zoals vroeger. Toen was er nooit iets aan de hand. Toen mocht ze altijd doen wat ze wou, en kon ze naar haar lust vrij rondlopen in het bos. Dat had ze altijd graag gedaan, maar nee, nu was er altijd iets aan de hand, kon ze nooit meer alleen zijn. Ze haatte het. Het gevoel van opgeslotenheid, Lyrella was altijd een vrij iemand geweest. En dat ging ze zo houden, ze deden het maar een dag zonder haar! Daar gingen ze heus niet dood van ofzow. Ze schudde haar haar los, en woelde er even door met haar hand. Eindelijk die diadeem weg, als teken van haar leiderschap. Ze stelde zich voor hoe ze nu zouden zien dat het raam openstond, en dat er niemand meer was. Ze lachte in zichzelf bij het voorstellen van de gezichten, en hoe ze hun schouders ophaalden. 'Het moest ooit eens gebeuren' Zouden ze zeggen, maar ergens zouden ze wel ongerust zijn. Ze lachte, en liep verder. Ze draaide zich om, sprong, en schoot een pijn af. Wat had ze dit gemist! Hoe had ze ooit zonder gekund? Het leek onwerkelijk nu ze hier daadwerkelijk stond, maar toch. Misschien was zij als leider toch ongeschikt, ze vond het leuk om haar volk te leiden, ze te helpen, maar in het begin hadden ze haar bijna niet vertrouwd. 'Hallo?' Riep ze voorzichtig, was er iemand? Ze miste ook het praten met mensen, en te zeggen, 'Hallo, ik ben Lyrella, just an elf, like everyone." Misschien had ze vandaag geluk, en zouden ze haar niet herkennen zonder kroon, of wacht. Hopen. 'Hallo?' Riep ze zacht opnieuw, je wist maar nooit of er iemand was. Ze glimlachte zachjes, en draaide zich om.

An Elf,

Bellona zat op Fortis die rustig door het bos liep, zelf genoot ze van de zon die op haar gezichtje scheen. Met haar grote blauwe kijkers keek ze naar de bomen die hier stonden, ze waren wat verder uit elkaar waar door je een pad kon zien bij hun bossen kon je nauwelijks een weg terug vinden naar het dorp als je geen forest elf was. De zwarte hengst begon te galopperen en sprong behendig over een boomstam die op de pad lag, hij verlangzaamt zijn pas en ging weer normaal lopen. Fortis was een zwarte hengst met sokjes op sommige benen kwamen die witte sokjes tot knieën en op de andere waren ze heel laag, deze hengst was ook vreselijk slim net als haar moeder het geweest was voor dat ze stierf. Bellona keek treurig voor uit toen ze dacht aan haar ouders, ze waren uitstekende boog schutters vergeleken met haar, de kleine elf probeerde zelf te leren schieten en niet zo lang geleden was ze klaar geweest met haar eigen pijlen ze had ze groen geverfd zo dat ze niet zouden op vallen in de natuur en op het einde zat er een uilen veer er aan vast zo dat je de pijl niet hoorde vliegen. NU had Bellona haar boog bij zich met haar pijlen omdat ze zocht naar een plek waar ze rustig kon oefenen zonder gestort te worden aan elven die haar uitlachte of nieuwsgierig keken hoe ze met haar boog om ging die haar vader het voor haar had gemaakt. Zelf was ze ook niet meer zo vaak in de dorp aan het spelen met andere kinderen maar ging ze zelf in de bos op haar dwarsfluit aan het spelen. 'Hallo?' hoorde ze een zachte stem die haar terug riep naar de really tijd, Fortis kwam uit de schaduw met zijn 6 poten en bellona zei vriendelijk 'hallo heb ik u gestoord?' en keek vragend naar de vrouw.

. Eindelijk die diadeem weg, als teken van haar leiderschap. Ze stelde zich voor hoe ze nu zouden zien dat het raam openstond, en dat er niemand meer was. Ze lachte in zichzelf bij het voorstellen van de gezichten, en hoe ze hun schouders ophaalden. 'Het moest ooit eens gebeuren' Zouden ze zeggen, maar ergens zouden ze wel ongerust zijn. Ze lachte, en liep verder. Ze draaide zich om, sprong, en schoot een pijn af. Wat had ze dit gemist! Hoe had ze ooit zonder gekund? Het leek onwerkelijk nu ze hier daadwerkelijk stond, maar toch. Misschien was zij als leider toch ongeschikt, ze vond het leuk om haar volk te leiden, ze te helpen, maar in het begin hadden ze haar bijna niet vertrouwd. 'Hallo?' Riep ze voorzichtig, was er iemand? Ze miste ook het praten met mensen, en te zeggen, 'Hallo, ik ben Lyrella, just an elf, like everyone." Misschien had ze vandaag geluk, en zouden ze haar niet herkennen zonder kroon, of wacht. Hopen. 'Hallo?' Riep ze zacht opnieuw, je wist maar nooit of er iemand was. Ze glimlachte zachjes, en draaide zich om. 'hallo heb ik u gestoord?' Een meisje op een paard kwam uit de schaduwen naar haar toe gelopen. 'Nee, ik vroeg me gewoon af of er iemand was. 'Glimlachte ze. 'Ik ben.. Lyrella. En jij,' Ze zouden haar toch niet herkennen, dus ze kon evengoed haar echte naam zeggen, wat maakte het nog uit? Het meisje leek zelfs niet van haar volk, daar was ze te anders voor. Niet rasistisch bedoeld, gewoon, opmerkend. 'Ik was wat aan het wandelen hier.' Zei ze toen nog maar. Anders was het zo stil. Stilte was fijn, maar niet altijd, soms was het juist zeer pijnlijk. Ja, maar niet nu. Niet nu.

Srry :C

'Nee, ik vroeg me gewoon af of er iemand was. 'Glimlachte ze. 'Ik ben.. Lyrella. En jij,' Bellona keek bedachtzaam naar de vrouw die Lyrella hete, hoezo kwam die naam haar toch bekend voor waar van??? beter gezegd 'Ik was wat aan het wandelen hier.' zei de vrouw weer en Bellona keek met een schuine hoofd 'Ik ben Bellona Fantec en ik was hier ook aan het wandelen op zoek naar een plek waar ik goed kan oefenen met eeh boogschietten.' zei ze voorzichtig en keek nog steeds naar de vrouw, Fortis werd redelijk ongerust van haar gedrag en de kleine meisje klopte hem op zijn nek zo dat hij geen zorge hoefde te maken om haar. 'Mag ik vragen welke ras u bent en welke rang u hebt u komt me gewoon zo bekend voor, nouja u naam dan.' zei ze weer voorzichtig en keek de vrouw aan.