Past has split

Als een van de weinige wist Balinor de weg te vinden naar de grot... naar zijn bestemming. Hij was niet echt specifiek op zoek naar antwoord, alleen het was nog even nodig. Iets deed hem rillen als hij het boek las, de gedachte om de draken te zien... de creaturen die grotesk werden beschreven en benoemd voor zijn ogen te zien dansen en te lezen wat geschiedenis vertelde. Balinor had dat sinds jong al gehad, wat hij las zag hij voor zich en dit boek was niet echt zijn favoriet daardoor alleen wel interessant. De Creaturen die amper de zee verlieten en dat enkel deden voor de jacht en voor plezier van het moorden... waren afschuwelijk maar toch zo interessant. Balinor boog voor de Monnik die bij een grote houten deur stond met een fakkel. De Monnik knikte en deed de deur open die daarvoor ontgrendeld werd. Langzaam liep Balinor naar een soort balie toe en keek daar een oude man aan. "Het boek van het begin." zei hij kalm tegen de man. De man knikte en wees een jongeman aan die waarschijnlijk net nieuw was. Balinor liep met de jonge monnik mee die zijn hand uitstak naar een staande boekenkast die tot het plafond van de grot reikte, Balinor knikte dankbaar en boog zijn hOofd uit respect voor hij ernaartoe liep en begon te kijken. Zijn ogen schoten over de titels, op zoek naar het eerste boek. Na een aantal minuten had hij het gevonden en twijfelde even. Hij stak zijn hand uit naar het boek en trok eraan... alleen het kwam niet los, nogmaals trok hij en weer bleef het staan, een derde maar trok hij en even gaf het mee en toen niet. "Heey! Ik probeer dit boek te pakken," Mompelde Balinor geirriteerd vermoedend dat er iemand aan de andere kant hetzelfde boek probeerde te pakken. Balinor liet het boek los en liep naar de andere kant waar hij even bleef staan en toen moest grijnzen naar de gedaante die daar stond. "Wie hebben we daar..!" lachte hij vriendelijk naar de vrouwelijke gedaante.

-Delaney-

Geiriteerd zuchtte Delaney en een van de monniken keek even verward op. Verontschuldigend knikte ze haar hoofd en zuchtte opnieuw iets zachter. Zo veel boeken.. En het boek dat zij zocht was gewoonweg invindbaar. Langzaam bond ze haar lange grijswitte haren op in een hoge staart en liet haar vingers opnieuw langs alle titels glijden. Het boek van het begin.. waar stond het. Steeds verder en verder.. Haar handen gleden steeds sneller tot. Een glimlachje verscheen rond haar gezicht. Daar was het. Twee passen bij haar vandaan. Ze had het al zo vaak gelezen en telkens opnieuw leekhet haast onvindbaar. Ze stak haar hand er naar uit maar zodra ze voelde dat iets er aan trok verstarde ze en hielt het boek vast. 1 Keer, 2 keer.. de derde keer hoorde ze iemand zacht mompelen. "Heey! Ik probeer dit boek te pakken." Delaney grijnsde zacht. "Ik ook." Mompelde ze terug. De stem liet het boek los en liep weg. "Victory." Lachtte Delaney in zichzelf terwijl ze het boek pakte en opensloeg. "Wie hebben we daar..!" Klonk de mompelstem en Delaney keek op. Haar ogen werden groot en haar glimlach werd nog breden. Langzaam zette ze het boek weg en keek de jongen aan, even oud als zij en zo bekend. "Balinor! Riep ze uit terwijl ze naar hem toe sprintte om lichtelijk in zijn armen te vallen en hem te knuffelen. Haar jeugdvriend, haar beste vriend, haar alles voor zo lang. En nu zag ze hem weer. Voor even kon haar leven niet meer stuk.

"Balinor! Riep Delaney uit terwijl ze naar hem toe sprintte om lichtelijk in zijn armen te vallen en hem te knuffelen. Balinor tilde Delaney even op in de lucht en zette haar toen neer met een lachje. Hij glimlachte, "Lang niet gezien... te lang en je bent bijna niets veranderd. Alleen wat volwassener geworden." zei Balinor lachend terwijl hij het boek pakte en in haar handen legde. "Ach... neem jij het maar in ieder geval dan is die discussie over en kunnen we kalm praten... als je dat wenst?" vroeg Balinor half terwijl hij beleefd knikte en even rondkeek. Hij wees even met een vragende blik naar het tafeltje linksachter hun, misschien wou Delaney wel even rustig zitten in plaats van staan. Hem maakte het niet uit, hij was gewend aan stil blijven staan, je ging namelijk niet als een malloot door het bos denderen en daarbij velen wakkermaken en dieren wegjagen met zinloos en onnodig geluid. Balinor glimlachte even en omhelsde Delaney nogmaals. "De laatste keer dat ik je zag... was jaren geleden... en ... nu ben je groter.." zuchtte Balinor met een glimlachje als teken dat het hem niet veel uitmaakte. Hij schraapte zijn keel even en ging zachter door met praten toen een Monnik langs kwam lopen. Die stijve harken waardeerden geluid niet maar ondanks dat had hij wel respect voor de bewaarders van de geheimen van het verleden. Balinor knikte nogmaals naar Delaney enwachtte even af.

Balinor tilde Delaney even op in de lucht en zette haar toen neer met een lachje. Hij glimlachte, "Lang niet gezien... te lang en je bent bijna niets veranderd. Alleen wat volwassener geworden." zei Balinor lachend terwijl hij het boek pakte en in haar handen legde. "Ach... neem jij het maar in ieder geval dan is die discussie over en kunnen we kalm praten... als je dat wenst?" vroeg Balinor half terwijl hij beleefd knikte en even rondkeek. Balinor glimlachte even en omhelsde Delaney nogmaals. "De laatste keer dat ik je zag... was jaren geleden... en ... nu ben je groter.." zuchtte Balinor met een glimlachje als teken dat het hem niet veel uitmaakte. Hij schraapte zijn keel even en ging zachter door met praten toen een Monnik langs kwam lopen. Delaney grijnsde zachtjes. "Heb je jezelf al eens gezien? Je was vroeger zo'n lief onderdeurtje, nu ben je iets groter onderdeurtje." Ze had hem al jaren niet gezien maar alsnog kon ze zo met hem praten alsof ze net een uurtje van elkaar gescheiden waren. Ze pakte zijn hand en trok hem net zoals ze zo vaak had gedaan toen ze nog kinderen waren naar het tafeltje waar ze hem in een stoel duwde en zelf op de andere ging zitten. Geduldig legte ze het boek weg en vouwde haar handen onder haar kin. "Dus vertel eens Balinor, wat is jou allemaal overkomen sinds je mij voor de laatste keer zag. Quid agis?" Delaney grijnste en lette nieteens meer op het boek. Haar jeugdvriend bijpraten dat was nu het belangrijkst. Jaren had ze hem niet gezien, hij wist nieteens dat ze Princess was geworden en later Queen. En al die dagen lang had ze hem zo veel gemist. Ze lachtte breed naar hem en zuchtte zachtjes. Het leek net een droom.. een hoop die ze al lang en breed had opgegeven, om hem ooit nog terug te mogen zien.. En nu zat hij hier, tegenover haar, het was allemaal te mooi om waar te zijn. Maar het was waar en dat was het mooiste. "Nogwat uitgespookt? Vulpes pilium mutat, non mores. Toch?" Lachend keek ze hem aan terwijl haar vingers langzaam en afwachtend over het boek gleden.

[ik heb dr gwk gemaakt op latijns xD
eerste = hoe gaat het
tweede = een vos verliest wel zijn haren maar niet zijn streken]

Delaney grijnsde zachtjes. "Heb je jezelf al eens gezien? Je was vroeger zo'n lief onderdeurtje, nu ben je iets groter onderdeurtje." Ze pakte zijn hand en trok hem net zoals ze zo vaak had gedaan toen ze nog kinderen waren naar het tafeltje waar ze hem in een stoel duwde en zelf op de andere ging zitten. Geduldig legte ze het boek weg en vouwde haar handen onder haar kin. "Dus vertel eens Balinor, wat is jou allemaal overkomen sinds je mij voor de laatste keer zag. Quid agis?" Delaney grijnste en lette nieteens meer op het boek. Haar jeugdvriend bijpraten dat was nu het belangrijkst. Ze lachtte breed naar hem en zuchtte zachtjes. "Nogwat uitgespookt? Vulpes pilium mutat, non mores. Toch?" lachend keek ze hem aan terwijl haar vingers langzaam en afwachtend over het boek gleden. "Nou...het gaat wel redelijk. Me ouders zijn overleden sinds de laatste keer dat ik je zag en ik ben nu King Balinor." zei Balinor zacht en keek haar aan. Hij glimlachte even en zuchtte toen, "En.... ik heb niks uitgespookt ik moet mijn volk niet voor aap zetten." zei Balinor kalmpjes terwijl hij zijn nek evne liet kraken aangezien die vermoeid aanvoelde.