Blue Hill

Luz was aangekomen op de Blue Hill het was een van de hogere heuveltjes in de Irith Highlands. De Blue Hill heette zo omdat er veel kleine blauwe bloemetjes groeien. De vogeltjes kwetterden vrolijk. Luz plukte een bloem en stak die in haar haar, toen ging ze zitten op een steen en pakte haar fluit. Zachtjes begon ze mee te fluiten met de vogels. De noten kwamen haast vanzelf. Plotseling hoorde ze iets ritselen en snel keek ze achterom. Zat er iemand naar haar te luisteren?

(alleen voor Bren en Luz?)

Met grote stappen kwam Bren de stallen ingelopen en floot zachtjes. Gelij kreeg hij een schelle krijs van Liath terug terwijl zij met haar klauwen de stal deur bewerkte. 'Rustig meisje!' riep hij terwijl hij de stal deur openmaakte en ze haar grijs gevederde kop tegen hem aanduwde. Liefkozend gaf Bren haar een aai waarna hij haar hoofdstel van de haak aan haar stal deur pakte en dat behendig om haar kop liet glijden. Aan het touw van haar hoofdstel leide hij haar naar de zadelplek en maakte hij zijn zadel stevig op haar gespierde rug vast. 'Laten we dan maar gaan, meisje.' fluisterde hij in haar oor terwijl zijn hand over haar gevederde nek aaide. Met de griffioene op zijn hielen liep hij naar de uitgang waar hij rustig opsteeg en Liath haar gespierde grijze vleugeld uitsloeg. Met een tikje van Bren's hielen kwam ze in beweging en steeg op. De daken van de huizen in Mithrias werden steeds kleiner en Bren stuurde zijn rijdier naar de gebieden om de stad heen en kwam uiteindelijk in de heuvels terecht. Langzaam liet hij Liath hoogte verliezen totdat ze met haar poten op de grond stond. 'Brave meid.' zei Bren prijzend tegen haar. Maar ze leek efgeliijd en begon aan de teugels te trekken. 'Rustig!' riep hij terwijl Liath probeerde hem mee te trekken en hij in rustige passen met de ongeduldige griffioenne mee liep. Op een heuvel die bezaaid was met blauwe bloemtje zat een elf fluit te spelen en Liath vond het of mooi of verschrikkelijk, Bren hoopte het eerste. 'Hai.' zei hij terwijl hij naar de fluitspeelster toe liep terwijl hij Liath strak vasthield. Het was Luz, een van de leerlinges maar ze zou vast al snel een eigen rang betrekken.

Er kwam een elf de bosjes uit. Hij had een griffioenne bij zich. "Hai" zei hij. Luz keek vol verbazing naar het het beest, dat strak werd vastgehouden door de elf. "H-Hallo" antwoordde Luz. Ze observeerde het dier, ze was prachtig. Het was mooi gespierd, en je kon er vast geweldig op vliegen. Misschien zou ze er op een dag ook wel een ritje mee mogen maken. "Hoe heet ze?" vroeg Luz terwijl ze in de richting van het dier knikte.

"H-Hallo" antwoorde Luz terwijl ze naar Liath keek en die even met haar scherpe snavel naar haar uit probeerde te halen maar Bren hield haar te stevig vast. "Hoe heet ze?" vroeg Luz toen, duidelijk geintresseerd in het prachtige dier, helaas deelde Liath die interesse niet. 'Liath.' antwoorde Bren terwijl hij en flinke ruk aan het touw gaf en Liath daarmee dwong haar kop te buigen 'Maar ze is een beetje humeurig vandaag.' voegde hij er glimlachend aan toe 'Ze is eigenlijk altijd humeurig' voegde hij er in gedachten nog aan toe maar hij zei het niet.

"Liath" zei de elf, en hij gaf een ruk aan het touw zodat het beest zijn kop boog. "Maar ze is een beetje humeurig vandaag." zei de elf met een glimlach. Luz glimlachte en bekeek de elf. Hij had blauwe kleding aan en zag er stoer uit. Niet dik, maar wel gespierd, alsof hij lang heeft getraind. Zijn haar hing nonchalant om zijn hoofd, en zijn diepe ogen keken haar aan. Toen pas besefte ze dat het de Prince was. "S-Sorry, ik had niet door dat u de Prince was," stamelde Luz, "Dat had ik toch moeten zien..."

Luz glimlachte en Bren woelde met zijn hand door de veren op de kop van Liath toen Luz opeens weer probeerde te praten "S-Sorry, ik had niet door dat u de Prince was," stamelde Luz, "Dat had ik toch moeten zien..." Bren wende zijn blik weer naar haar toe en haalde zijn schouders op 'Maakt niet uit.' zei hij glimlachend 'Je kan me gewoon Bren noemen.' vervolgde hij terwijl hij een pluk haar uit zijn gezicht veegde 'Ik ben niet zo van dat officiele-gedoe' het was waar, het liefste wou hij gewoon door de straten van Mithrias struinen en de bossen daaromheen maar overal werd hij herkend en vond dus nergens echt rust.

"Maakt niet uit." zei hij glimlachend "Je kan me gewoon Bren noemen." vervolgde hij terwijl hij een pluk haar uit zijn gezicht veegde "Ik ben niet zo van dat officiele-gedoe". Gelukkig maar, dacht Luz. Hij is tenminste niet zo'n opgeblazen idioot die helemaal vol is van zichzelf. Daar had ze zo'n hekel aan, mensen die dachten dat ze alles waren, en dat de hele wereld om hen draait. Maar ze had al gemerkt dat de Prince heel anders was. Hopelijk kon ze hem wat beter leren kennen. Toch voelde ze zich toch ietwat ongemakkelijk in het gezelschap van zo'n belangrijk iemand. Dus deed Luz wat ze altijd deed. Ze pakte haar fluit op en begon weer te spelen.